1144  km, a world record, and most importantly six hospices with brand new equipment - beds, mattresses, medicines and more. A huge thank you to everyone who supported us along the way to make Cycle Poland 2015 possible.

Thank you to our sponsors: Multiserwis, Wspólnota Gdańska, ATS Transport, Faurecia, Fujitsu, Morris & Perry, Ashleigh & Burwood, Polonia North, AVIS, www.drwyszkowski.pl; to the organisations that helped make the ride happen: Fundacja Hospicyjna, Fundacja Lubię Pomagać; and to our media sponsor Radio Gdańsk.

Congratulations and thank you to our cyclists for all your enthusiasm, passion and energy making this ride absolutely incredible.

A huge thank you to Marek, our driver, without whom we'd never get anywhere.

Thank you to my dad, Janusz, without whom this ride wouldn't have happened at all.

Thank you to our friends, families and colleagues who donated, cheered us on and provided all the support we needed.

And most of all, thank you to all the hospices we visited, not just for hosting us with such generosity, but for the incredible work you do every day. Your staff, volunteers and the people you support are the real heroes of this story.

Till next year!

Ewa

PS Apologies for the telling-off Alex. You did a great job writing blogs at midnight, guiding, leading and motivating everyone around you. And much as it may pain me, you were probably right at least once ;-)

1144 kilometrów, rekord świata, a najważniejsze to 6 hospicjów z nowym sprzętem - łóżkami, materacami, środkiami medycznymi, itd. Ogromne podziękowania dla wszystkich, którzy nas wsparli po drodze i dzięki którym było to możliwe.

Dziękujemy partnerom: firmie Multiserwis, Wspólnotcie Gdańskiej, ATS Transport, Faurecii, Fujitsu, Morris & Perry, Ashleigh & Burwood, Polonia North, AVIS, www.drwyszkowski.pl; instytucjom, które pomogły w organizacji rajdu: Fundacji Hospicyjnej, Fundacji Lubię Pomagać i naszemu partnerowi medialnemu to jest Radiu Gdańsk.

Gratulujemy i dziękujemy kolarzom za ich entuzjazm, pasję i energię - dzięki Wam ten rajd był absolutnie niesamowity.

Ogromne dzięki dla Marka, naszego kierwocy, bez niego nigdzie byśmy nie dojechali.

Dziękuję mojemu Tacie, Januszowi - bez niego w tym roku rajdu by nie było.

Dziękujemy przyjacielom, rodzinom i kolegom, którzy przekazali dotacje, kibicowali i wsparli nas, kiedy tego potrzebowaliśmy.

A najbardziej dziękujemy wszystkim hospicjom, które odwiedziliśmy - nie tylko za gościnnośc, ale za Waszą niesamowitą codzienną pracę. Wasi pracownicy, wolontariusze i podopieczni to prawdziwi bohaterowie tej przygody.

Do zobaczenia za rok!

 Ewa

P.S. Alex, przepraszam za zbesztanie. Wykonałeś wspaniałą pracę pisząc blogi o północy, pilotując, prowadząc i mobilizując wszystkich dookoła. I mimo, że to boli przyznam, że prawdopodobnie miałeś rację, przynajmniej raz ;-)

With 8 days done and one to go the gloves were well and truly off! Well actually let’s quit the macho talk everyone was just spent and knackered, and it fell to the stronger riders to make sure everyone got to Kraków. With this in mind various support networks and team tactics seemed to organically develop and in keeping with the spirit of the entire ride, everything proved to be a wonderful synthesis of the English and Polish riders.

“Team Prasan Boris” was reduced to three spearheaded by the wonderful Piotr, who in his first Cycle Poland had two big incentives to get to the finish. Firstly to put Prasan out of what was becoming clearly a more painful experience by the day and secondly the fact that his beautiful wife and daughter were waiting for him in Krakow. Grześ as always selflessly took on windbreak duties, which for a man of his stature and courage, is a role perfect for him, towing along anyone who needed a rest including a “short” stint as lead-out man for the entire last 30 miles in to Krakow!  Whilst Grześ never gives up the Big Man’s machine did as 2 of his spokes snapped in the closing miles probably reduced to dust under the relentless pressure he applies to the pedals. No matter he ploughed on regardless with one good wheel.

“Team Krysia” was more of a “fan crush” with Alex unable to ride without this amazing lady in sight, apart from at times when she powered away and he was unable to keep up.

Beyond that it became a neatly choreographed operation with Janusz forming the resolute back stop and becoming increasingly easy to photograph as he climbed hills more and more slowly.

Lunch was once again a hearty Polish affair, now I must admit I have to reserve judgment on this one. Poland is renowned for many things but I think it is fair to say it is not known to be one of the great cuisines of the world. However everything I have eaten has tasted Michelin starred. From a cycling perspective a combination of potatoes, pig, cabbage and a very cavalier approach to making multiple shot coffees really makes Poland a hotbed of culinary greatness. The acid test will be whether I enjoy British Airways plane food on the flight back. If you can eat that you can eat anything!!

The final few miles into Krakow became almost processional flanked by a railway track and a dual carriageway. Even the normally crazy Polish lorry drivers seemed surprisingly subdued as if they recognised that something momentous was unfolding. In next to no time we were gingerly rolling around the cobbled streets of Old Krakow and into what is one of the most beautiful town squares in the world, trust me I have been to lots of town squares, the picture perfect Rynek Główny. With a layout drawn up in 1257 this is a centre of Poland’s proud independent identity and cultural heritage.

We finally arrived at our meeting with the Alma Spei Children's hospice foundation, where we were greeted by staff, volunteers, children and their families, a hand made finish banner and a very welcoming dragon, as well as prizes, cake, champagne and hugs all round. Thank you to everyone for the wonderful atmosphere!

The ride was done and bikes were unceremoniously boxed up or in Boris’s case set alight as the riders collectively realized that whilst this wonderful event may have enhanced their love of cycling it has also progressively hardened their resolve not to sit on a bike for the next fortnight.

Over to the fantastic Ewa, who as always ensured the day had gone smoothly, by dishing out increasingly frequent tellings-off to her unruly co-riders as the day went on. One of Ewa’s many gifts is her uncanny ability to tell you quite bluntly that she thinks you are 100% wrong  and she is 100% right (and she genuinely always is) without causing the slightest offence.

Alex Smith

Osiem dni skończonych, został tylko jeden i zaczyna się prawdziwa walka! No nie udawajmy macho i powiedzmy szczerze - wszyscy byli zmęczeni i wykończeni i polegaliśmy na najsilniejszych tak, aby wszyscy dojechali do Krakowa. Z tego powodu naturalnie pojawiły się różne grupy wsparcia i taktyki drużynowe, a zgodnie z charakterem całego rajdu głównym elementem była wspaniała współpraca angielskich i polskich kolarzy.

„Drużyna Prasan-Boris" zmalała do trzech, ze wspaniałym Piotrem na czele. Był to jego pierwszy rajd przez Polskę dla polskich hospicjów i miał dwa poważne powody aby dojechać do końca. Po pierwsze, chciał uwolnić Prasan od udręki coraz bardziej bolesnej jazdy, a po drugie bo czekały na niego jego piękna żona i córeczka.

Grześ  jak zawsze bezinteresownie przyjął obowiązki wiatrochronu, doskonale pasujące do jego budowy ciała i odwagi.  Ciągnął za sobą każdego, kto potrzebował odpoczynku, a nawet całą grupę przez „krótki" ostatni pięćdziesięciokilometrowy odcinek do Krakowa!  Grześ nigdy się nie poddaje, ale zdaje się, że jego jednoślad miał już dosyć bo podczas ostatnich kilometrów puściły dwie szprychy, prawdopodobnie na skutek bezustannego nacisku  na pedały. Nic nie szkodziło, Grześ jechał dalej mimo tego, tylę, że z jednym dobrym kołem.

„Drużyna Krysi" była spowodowana bardziej zauroczeniem niż potrzebą - Alex nie mógł już jechać bez tej wspaniałej kobiety, oprócz odcinków, kiedy odjeżdżała a on nie mógł jej dogonić.

Za nimi jechała zorganizowana grupa, a na jej końcu zdeterminowany Janusz, którego było coraz łatwiej sfotografować, bo wspinał się pod górę coraz wolniej.

Na obiad było tradycyjnie pożywne polskie jadło. Polska jest znana z wielu rzeczy, ale chyba można powiedzieć, że nie jest znana z najbardziej wykwintnej kuchni na świecie. Jednak e wszystko co jadłem podczas rajdu smakowało jakgby miało gwiazdki Michellin. Z punktu widzenia kolarza, zestaw ziemniaków, wieprzowiny, kapusty i bardzo mocnej kawy sprawia, że Polska zalicza się do czołówki kuchni świata. Prawdziwym sprawdzianem będzie czy zasmakuje mi jedzenie brytijskich linii lotniczych w drodze powrotnej. Jeśli dasz radę zjeść ich jedzenie, zjesz wszystko!!

Ostatnie kilka kilometrów do Krakowa wyglądało prawie jak oficjalna defilada między torami i dwupasmówką. Nawet zazwyczaj zwariowani polscy kierowcy zaskakująco się ograniczali, jakby wiedzieli, że dzieje się coś bardzo ważnego. Szybko dotarliśmy do brukowanych ulic Starego Miasta i delikatnie wjechaliśmy Rynek Główny, jeden z najbardziej malowniczych rynków świata (wierzcie mi, byłem na wielu rynkach). Został on zaprojektowany w 1257 r i jest to centrum dumnej polskiej niepodległości i kultury.

W końcu dotarliśmy na spotkanie z Fundacją Alma Spei Hospicjum dla Dzieci, gdzie powitali nas pracownicy, wolontariusze, podopieczni hospicjum i ich rodziny, piękna ręcznie wykonana meta i bardzo miły smok, a nawet nagrody, ciasto, szampan i uściski dla wszystkich. Dziękujemy za wspaniałą atmosferę!

Rajd się skończył, a my bezceremonialnie spakowaliśmy rowery spowrotem do pudeł (rower typu Boris podpaliliśmy) bo nagle zdaliśmy sobie sprawę, że mimo tego że ta wspaniała akcja pogłębiła naszą miłość do kolarstwa to również przekonała nas, że absolutnie nie chcemy wsiadać na rower przez przynajmniej dwa tygodnie.

Oddaję głos niesamowitej Ewie, dzięki której dzień jak zawsze poszedł gładko, a to przez coraz częstsze besztanie niesfornych kolarzy. Jednym z wielu talentów Ewy jest jej niezwykła umiejętność powiedzenia bez ogródek, że uważa, że na pewno się mylisz a ona ma na sto procent rację (i naprawde zawsze ma rację) tak, że człowiek nie czuje się urażony!

Alex Smith 

Kolbuszowa to Grybow via the incredible Gorlice Hospice and the equally specatacular route (hills aplenty: I looooove climbing).

There are many things that are incredibly testing in life, riding a Boris bike on the flat, riding a Boris bike 700 miles in the company of some seriously quick cyclists, breaking the Guinness World record for riding a Boris bike and then adding 500 miles to it just to stop some smart arse topping it next week (think Bradley Wiggins and the hour record).

However riding a Boris bike up some sportive style climbs (almost 1500 metres of them to be precise)takes the biscuit.  I have previously praised Arek’s route planning and in terms of scenery today was his finest moment but in terms of battle weary riders his name was muttered darkly and with some malice every time the tarmac lurched skywards.

However Arek’s sadism was nothing  in comparison to the incompetence of whichever idiot booked the hotel!! The hotel itself is quite a find, some accolade on a ride where the accommodation has been superb, including a monastery, a beautiful lakeside hotel and a mock Polish Palace which was a cross between … well a palace and “The Only Way is Essex”. However its prime location on a hill located on a hill within a hill (Note to Editor and Polish Translator * Janusz has claimed to be the principal organiser this year due to Ewa selfishly upping sticks to Canada) was a major fail after 123km of eyeball popping riding.

Today’s ride  was a microcosm of the ride as a whole, a display of incredible courage- a lot of legs were left on the road including mine which despite being wired on caffeine and having listened to Meat’s Loaf’s Bat Out of Hell and I Drove All Night (Cyndi Lauper) on loop between 4am and 5am, prompting the daily noise warning from Caroline O, were twitching with muscle spasms by the end.

In a ride with so many absolute heros it is difficult singling out individuals but on the day honourable mentions go to:

(1)    Adam Kisi who rode himself into the ground for others despite his own riding having dipped off ever since he met up with his wife on the rest day. Coincidence?

(2)    Grzes who looks like a fridge on a bike and is the best windbreak known to man and as hard as nails.

(3)    Krysia, Marianna and Ania who inspire us all every day with their tenacity and courage:

(a)     Krysia a 61 year old grandmother of 8 on a shopper who has averaged 14mph over almost 750 miles.

(b)    Marianna who is battery powered and seems to fly along even when her face is so etched in pain it looks like she has gone 10 rounds with Muhammed Ali

(c)    Ania a diminutive 19 year old with a wisdom exceeding that of the entre male contingent of the ride (which some might argue isn’t that major an achievement given the members of the aforementioned male contingent) but is impressive in someone so young.

And not to be outdone the motley international brigade has also brought a fair bit of panache to the party. Honourable mentions to Phil Buksa, the day passes quicker for everyone when there is a token American to pick-on, and Stu Metcalfe who despite a nasty fall 0.002km from the hotel yesterday proved once again what a fantastic bike rider, navigator and group leader he is.

Anyway enough about the ride. What keeps us all working together is this wonderful event for which the Holender family (notwithstanding the aforementioned hotel mishap) deserve the heartfelt thanks of everyone (porter quaffing van driver par excellence  Marek being an integral part of the above). Finally even more than that the hospices and their ranks of staff and volunteers and the work that they do on incredibly limited resources. Today’s hospice in Gorlice was a fine example taking on addional patients without pre-requisite government approval and self funding their care, only cancer patients are effectively supported by state funding in this area. The welcome we got  was spectacular encompassing staff, patients, a brilliant stand in for the mayor of Gorlice (the actual major being in Austria on business) and a full brass band (ok the brass band was for a wedding but some artistic licence is permitted here). Also the speech of the lady who runs the hostel was so profound that it (bit of a theme this) brought tears to my eyes. Our important corporate jobs and their stresses seem pithy in comparison.

That’s all folks, it is now 00.07…..James Bond hour…….and I have to be up in 6 hours to assist Boris and Prasan’s triumphant ride to Krakow and the completion of the ride.

Alex [Olek] 

Z Kolbuszowej do Grybowa przez niesamowite hospicjum w Gorlicach i równie niesamowitą trasę (dużo gór: kooooocham się wspinać)

Jest w życiu dużo niesamowicie trudnych rzeczy: jazda rowerem miejskim typu Boris po płaskim terenie, jazda rowerem miejskim typu Boris przez 1100 km w towarzystwie faktycznie szybkich kolarzy, pokonanie rekordu świata jazdy na rowerze miejskim typu Boris  a potem dodanie 700km do rekordowego dystansu tylko po to, aby jakiś mądral nie pobił go tydzień później (patrz Bradley Wiggins i rekord godzinny).

Ale jazda rowerem miejskim typu Boris po wzgórzach (a dokładnie prawie 1500m wspinaczki) pobija to wszystko. Dotychczas chwaliłem trasy zaplanowane przez Arka - dzisiaj z punktu widzenia krajobrazu był jego najlepszy etap - ale z punktu widzenia wysiłku, zmęczeni kolarze nieraz przeklęli jego imię  pod nosem kiedy tylko asfalt zaczynał wspinać się w kierunku nieba.

Ale sadyzm Arka to nic w porównaniu do niekompetencji idioty, który zamówił hotel!! (Notatka dla redaktora i tłumacza głównego - Janusz twierdzi, że on jest głównym organizatorem, bo Ewa, myśląc tylko o sobie, wyjechała do Kanady) Sam hotel jest perełką, dowód uznania bo podczas rajdu noclegi były wspaniałe, między innymi klasztor, piękny hotel nad samym jeziorem i dworek, który był mieszanką pałacu i kiczowatego serialu telewizyjnego. Ale umieszczenie hotelu na wzgórzu, które samo jest na szczycie góry, to była klęska po 123km wykańczającej jazdy.

Dzisiejszy etap był kwintesencją całego rajdu, pokazem niesamowitej odwagi. W nogach wielu osób, w tym moich, nie zostało nic poza samoistnymi skurczami na koniec dnia, mimo tego, że objadłemn się kofeiną i słuchałem piosenek Bat Out of Hell (Meatloaf) i I Drove All Night (Cyndi Lauper) w kółko między czwartą i piątą rano, prowokując dzienne ostrzeżenie o ciszy od Karoliny O.

Podczas rajdu ujawnia się wielu bohaterów, tak, że ciężko wyszczególnić indywidualne osoby, ale tego dnia nagradzam:

(1) Adama Kisi, który wykończył się po to aby pomóc innym mimo tego, że jego własna forma spadła od czasu spotkania z żoną podczas dnia odpoczynku. Zbieg okoliczności?

(2) Grzesia, który wygląda jak lodówka na rowerze, jest najlepszym wiatrochronem na świecie i całkowitym twardzielem

(3) Krysię, Mariannę i Anię, które inspirują nas codzienne swoją wytrzymałością i odwagą:

                (a) Krysia, 61 letnia babcia 8 wnuków, która przez ostatnie1000 kilometrów na rowerze miejskim trzymała średnią 21km na godzinę;

                (b) Marianna, która czerpie energię chyba z baterii Duracell i fruwa na rowerze nawet, kiedy rozbity łokieć tak jej daje w kość, że ból na twarzy wygląda jakby przeszła 10 rund z Muhammedem Alim.

                (c) Ania, malutka 19-nastolatka z wiedzą przekracającą wiedzę całej męskiej części ekipy (niektórzy powiedzieliby, że to nie taka sztuka znając członków tej męskiej części ekipy, ale jest to imponujące u tak młodej osoby).

Ale przecież różnorodna grupa międzynarodowa grupa również dodaje klasy wyprawie. Szczególne wyróżnienie dla Phila Buksy - dzień leci szybciej kiedy można żartować z prawdziwego Amerykanina i Stuarta Metcalfa który mimo wczorajszego nieprzyjemnego upadku z rowera 0.002 kilometra od hotelu, pokazał ponownie jak dobrze jeździ na rowerze, nawiguje i prowadzi grupę.

W każdym razie, dosyć o rajdzie.  Trzyma nas razem ta wspaniała akcja, za którą (mimo poprzednio wspomnianej klęski z hotelem) należą się rodzinie Holendrów (włącznie z Markiem  zapalonym konserem piwa Porter) serdeczne dzięki od wszystkich.

Jeszcze większe dzięki należą się hospicjom, ich pracownikom i wolontariuszom, którzy wykonują swoją pracę  mimo niesamowicie ograniczonych środków. Dzisiejsze hospicjum w Gorlicach to wspaniały tego przykład -  przyjmuje pacjentów bez gwarancji otrzymania funduszy od Narodowego Funduszu Zdrowia i samo pokrywa koszty opieki nad nimi, ponieważ NFZ pokrywa jedynie koszty leczenia pacjentów z chorobami nowotworowymi. Powitanie, które na nas czekało było wspaniałe: byli lokalni kolarze, pracownicy, podopieczni, wspaniały zastępca Burmistrza Gorlic (burmistrz był w Austrii na służbowej wyprawie) oraz cała orkiestra dęta (OK, orkiestra szła na ślub, ale w blogu można trochę to trochę podkolorwać). Także przemowa prowadzącej hospicjum pani Joli  była tak wzruszająca, że miałem łzy w oczach (co się ostatnio często zdarza). W porównaniu  z trudnościami z ajkimi borykają się ci ludzie nasze codzienne „ważne” obowiązki biurowe wydają się mało znaczące.

To koniec, bo jest już godzina 00:07 .. godzina James Bonda .... a ja muszę wstawać za 6 godzin aby pomóc  Borisowi i Prasanowi dojechać triumfalnie do Krakowa i zakończyć rajd.

Alex / Olek

However pleasurable anything is, all good things have to come to an end. Today, the good weather cam e to an end. All day long, with varying intensity, we were assaulted by sheets of rain. Nevertheless, our spirits did not flag. Clad head to foot in the latest windproof, waterproof, bombproof cycle gear, fuelled by the most nutritious dairy products ever made and sold, wrapped in top-of-the-range arm warmers, we flew through the walls of rain. There was even one very brave soul (Krystyna) who faced the rain in sandals.

On the road we saw the first signs of some serious hills, just what you want to see facing another 300 miles in the saddle...

We stopped for lunch in beautiful Sandomierz, after 90 km of struggle. This is where the famous Polish TV series "Ojciec Mateusz" was filmed and some of us could easily imagine a priest on a bike riding through the historical market square, near which we ate. We split into two groups and enjoyed the meal. Some chose yummy Polish dishes with OVERPRICED tea (Dan). The dessert was important as well - donuts and cakes are the holy grail not just for children, but also cyclists, who in weather like this are not sure whether the substance covering their bodies is sweat or rainwater - a situation not helped by a runny nose. However, it doesn't really matter - anything that remained dry from one substance, was made wet by another.

It is important to fight to the end! Our goal: Kolbuszowa. It seems like it is not far away. Shivering in the cold we tell ourselves it is just a little bit further, surely it's not far. We dream about hot showers, a warm blanket, maybe a relaxing drink... But what about our clothes? Will they be dry for tomorrow? (*)

* Unfortunately not many photos today, we did not bring our underwater cameras.

- Ania

Pięknie było, ale się skończyło. Sprzyjające warunki pogodowe nas opuściły. Cały dzień, z różną intensywnością, smagały nas strugi deszczu.  Ale, bynajmniej, zapał nie ostygł. Odziani w wiatrochronne, przeciwdeszczowe kurtki najnowszej generacji, doładowani wysoce krzepiącymi maślanymi lub mlecznymi trunkami, zaopatrzeni w wystrzałowe rękawy, pruneliśmy przez wodny wodospad.  Byli i tacy odważni (Krystyna), którzy stawili czoło deszczu w sandałach.

Na trasie pierwsze zapowiedzi poważnych wzniesień, czyli tego, co najprzyjemniejsze w długodystansowej jeździe na jednośladzie...  

Na jedzonko zatrzymaliśmy się w przepięknym Sandomierzu, po 90 km zmagań. Od razu przypomniał się niektórym serial ,,Ojciec Mateusz", który był tam kręcony. Rozdzieliliśmy się na dwie grupy i pożywiliśmy się odpowiednio. Niektórzy wybrali rozkoszne dania polskie z PRZEPŁACONĄ herbatą (Dan). Deser też jest istotny - pączki i ciasteczka na malowniczym rynku to spełnienie marzeń nie tylko małych dzieci, ale też kolarzy, którzy na pewnym etapie, przy takiej pogodzie, nie są pewni, czy ciecz spływajaca po ich ciele to pot czy deszcz, a wypełnione katarem nozdrza nie są ani troszkę pomocne w rozeznaniu sytuacji. Jakkolwiek, nie jest to jednak istotne. Co ostało suche po jednym, zmokło przez drugie.

Ważna jest walka aż do końca. Cel: Kolbuszowa. Wydaje się, że to już niedaleko. Szczękanie z zimna jeszcze tylko trochę, już niedaleko. Marzenie o ciepłym prysznicu, kocyku, może jakimś krzepiącym trunku... Ale czy ubrania zdażą wyschnąć do jutra? (*)

* Niestety dzisiaj jest mało zdjęć, bo nie wzieliśmy aparatów podwodnych.

- Ania 

The sixth day of the ride through Poland, raising funds for The Alina Foundation began in Firlej and finished in Kazimierz Dolny, only a mere 79 kilometres away. We had the utmost pleasure of being accompanied by a group of enthusiastic volunteers from the hospice in Pulawy for the last 20km.

We started the day with a 30km warm-up through very gently undulating terrain; pasturelands and hamlets, covering the distance on lovely quiet roads but with a relentless head wind making us work hard for our first break. I felt that my legs were made of lead! During this first break we attracted the attention of a group of primary school children. The kids were fascinated by our bikes and red-white cycling uniforms. They happily posed for photos with us and our leg-powered machines. Thank you to their teachers for their donation to the Alina Foundation.

In Markuszów we also met Agata, who heard about our goal and gave us a donation from the heart. Thank you Agata - gifts like yours are invaluable.   

The Mother Theresa Hospice in Puławy greeted us with open arms. We were promptly shown around the premises by the hospice President, Justyna. The hospice has beds for up to 16 patients and also provides domiciliary care to the local community. A lot of heart, soul, sweat and tears have gone into building the hospice to a very high standard - so that it feels as much as possible like home for its patients.  It really is a remarkable place, where patients receive wonderful care at the end of their lives.

As we sat at the table enjoying a wonderful meal and conversation with the hospice staff, volunteers and priest we realised one of our group was missing… Alex was later found in the hospice kitchens helping serve meals to the resident patients and sharing a contemplative moment with the chef. Without a common tongue and without the necessity for words they connected through a desire to help society’s most needy.

Andrzej, Marianna and Ania presented boxes of specialist dressings and anti-bedsore dressings in the name of The Alina Foundation.

The ride from Puławy to Kazimierz Dolny was very pleasant along the banks of Wisła river. We had an opportunity to get to know the enthusiastic and dedicated volunteers as they rode along with us. Konrad, the resident physio, felt that he needed to add a bit of excitement to proceedings and clipped his pedal as he rode past a railing and flew over his handlebars, necessitating a quick road-side medical intervention to allow him to continue his journey. I was fortunate to spend the next few kilometers riding alongside him and to hear him talk passionately about his work, patients and plans for the future. Good luck to you!

Our group was given the chance to find out a little more about Kazimierz Dolny and its history on a little jaunt around town with a tour guide, Ms. Joanna. We learned that the town was named after King Kazimierz, who reigned in the 14th century. It was a prosperous trade town thanks to its location on the banks of the Wisła. King Kazimierz gave the Jewish people legal protection, freedom of movement and trade, a rarity in Europe at the time. This allowed for an evolution in Jewish culture and also improved the economic status of the entire country. The large Jewish population in this part of Poland suffered mass exile, torture and genocide at the hands of the Nazi regime. According to some sources, from Kazimerz Dolny alone, 3000 Jewish people were exterminated (over half of the existing population). The town itself was saved from destruction as the monastery was seized and used as Gestapo head-quarters and the rest of the old town was treated as a spa-town for the German people.

Currently, Kazimierz Dolny is an artists’ haven as well as a popular tourist destination and embraces its Jewish heritage. If you are a fan of cobbled market squares, lined with higgledy piggledy houses and ornate facades of Renaissance mansions, then I highly recommend that you visit this place! Oh, and I’ll also add that the cycling around here is fantastic :-)

Our accommodation for the night was a stunning wooden house built at the beginning of the 20th century. We rounded off the day with a meal prepared by the host, a scrumptious Polish speciality, “Gołąbki” which, despite translating as “pigeon”, is actually cabbage leaves stuffed with rice and (you’ve guessed it) pork. 


- Karolina

Szósty dzień rajdu przez Polskę pod auspicjami Fundacji Babci Aliny rozpoczął się w Firleju i zakończył w Kazimierzu Dolnym. Przejechaliśmy lekkie 79 kilometrów a ostatnie 20 km mieliśmy przemiłe towarzystwo w osobie wolontariuszy z Hospicjum w Puławach im. Matki Teresy.

Dzień rozpoczął się delikatną 30 kilometrową rozgrzewką po spokojnych, wijących się drogach z nieustannym wiatrem w twarz. Wydawało mi się, że nogi mam z ołowiu! Na przerwie w miasteczku Markuszowie spotkaliśmy grupkę przedszkolaków. Dzieci były zafascynowane rowerami, naszymi czerwono-białymi koszulkami i z szerokimi  uśmiechami pozowały do zdjęć na naszych rowerach. Dziękujemy ich nauczycielkom za dotację dla Fundacji Babci Aliny.

W Markuszowie spotkaliśmy także Panią Agatę, która usłyszała o naszym celu i przekazała darowiznę z samego serca. Dziękujemy Pani Agacie - takie dary są dla nas bezcenne.

Puławskie Towarzystwo Przyjaciół Chorych „Hospicjum” przywitało nas radośnie i zostaliśmy oprowadzeni po hospicjum przez Panią Prezes Justynę. Hospicjum prowadzone jest jako centrum stacjonarne jak i domowe. Dużo serca włożono w projekt i wykończenie centrum stacjonarnego na bardzo wysokim poziomie, po to aby pacjenci  w hospicjum czuli się jak najbardziej jak w domu. 

Podjęto nas obiadem i siedząc w towarzystwie wolontariuszy, księdza i Pani Prezes zorientowaliśmy się że jednego kolarza brakuje … Aleksa znaleziono w kuchni hospicyjnej, kiedy  pomagał szefowej kuchni w rozdawaniu obiadu pacjentom. Bez wspólnego języka, komunikując się bez słów, podzielili się wspólnym smutkiem i chęcią pomagania tym najbardziej potrzebującym w naszym społeczeństwie.

W imieniu Fundacji Babci Aliny Ania, Marianna i Andrzej przekazali specjalistyczne środki opatrunkowe i przeciwodleżynowe.

Przejażdżka z wolontariuszami bulwarami Wisły była bardzo miła i mieliśmy okazję poznać bardzo ciekawe i oddane osoby. Konrad, rezydent fizjoterapeuta dodał trochę dramatyzmu niewyrabiając się koło bramki, przeleciał przez kierownicę i trzeba było szybciutko przeprowadzać opatrywanie rany. Mimo tego dzielnie przepedałowal do samego Kazimierza, gadając z pasją o swoim zawodzie i planach na przyszłość. Życzę powodzenia!

W Kazmierzu Dolnym zostaliśmy oprowadzeni przez Panią Joannę i mieliśmy krótką lekcję historii: miasto nazwano na rzecz Kazimierza Wielkiego w XIV wieku. Funkcjonowało i prosperowało jako miasto handlowe, dzięki swojej lokalizacji na brzegu Wisły i na trasie z wschodu na zachód. Król Kazimierz podarował ludności żydowskiej prawo zamieszkania co umożliwiło rozwój kultury żydowskiej jak i wspomogło gospodarkę całego kraju. Ze względu na  dużą  liczbę ludności żydowskiej niestety  miasto to było również świadkiem wygnania, zacierania śladów, czy też znęcania się nad osobami mającymi jakiekolwiek korzenie żydowskie z rozkazu hitlerowców. Według niektórych źródeł zginęło w tym okresie ponad 3000 Żydów z samego Kazimierza Dolnego (ponad połowa mieszkańców miasta) a miasto nie zostało wymazane z mapy jedynie ze względu na to, że Gestapo założylo swoją siedzibę w klasztorze na Wiecznej Górze, blisko głównego rynku a reszta miasta służyła jako sanatorium i miejsce wypoczynku dla ludności niemieckiej. Obecnie Kazimierz Dolny przypomina o  swoich korzeniach żydowskich, a oprócz walorów turystycznych jest to również mekka  artystów. Gorąco polecam wizytę w tym regionie i miejscowości! No i oczywiście jest to świetna okolica na rowery :-)

Dzień zakończył się obiadem przygotowanym przez gospodynię przecudnego drewnianego domu przedwojennego. Wszyscy, łącznie z Anglikami, delektowali sie gołąbkami, co prawda byli mocno zdziwieni że nie dostali na talerzu upieczonego małego ptaszka.



- Karolina

The day began inauspiciously due to stupidly having been persuaded the previous evening to sacrifice myself for Anglo-Polish relations by being press-ganged in to drinking too much vodka, eat a late night kebab (not strictly authentic Polish fare) and drink Porter (which looked and tasted innocuous but turned out to be constituted primarily of alcohol).

As a positive things could only get better, but sadly they didn't...they got much, much worse. An unnamed member of the group (begins with "K" ends in "arolina") unceremoniously woke us up at 5.59am by hammering down the room door to complain about the noise and then following it up with an angry text at 6.02am choc full of capitals and exclamation marks!!

With anglo-Polish relations now frayed and being too scared to sleep, breakfast couldn't come early enough.

Luckily things then did begin to improve slowly. Sceptical and cynical (our intellectual Ania will be able to explain the difference between the two) about a proposed change to Arek's impeccable routes, the new quieter roads proved a joy to ride in this stunningly beautiful country. Storks, cranes (I think..the feathered ones), a hedgehog (dead) and a weasel (alive) were the only company for the first few miles (read kilometres).

As the ride progressed past some spectacular modern Orthodox churches the pace warmed up with there being an amazing camaraderie between the Polish contingent and the non-Poles, comprising a Canadian, an unkempt American (think Shaggy from Scooby Doo) and seven Brits (I think). With the international brigade flouting their improving Polish ("lewo", "prawo", "prosto" and "stop") we steamed along at an alarming tilt with Marianna and Krysia being the strongmen of the peloton. Cut and bruised from her fall the day before Marianna, our translating deputy to Wojtek, proved to be a better cyclist with one working arm than most of us with two. On the bumpy roads featuring the longest road works in human history was no mean feat!!!!!!

Arriving in the beautiful Firlej in record time at the unique and welcoming Sosnowe Uroczysko and with the strength of mind to refuse vodka and stick to wine gums (non alcoholic) and green tea tomorrow's ride promises to be a lot less painful than today's. "Jutro" we ride...let's roll.

Olek Diesel (and not Prasan this time- contrary to conventional wisdom we are not a married couple!).   

Dzień zaczął się kiepsko bo poprzedniej nocy jak głupi zgodziłem poświęcić się w celu budowania relacji polsko-angielskich i zmuszono mnie do wypicia zbyt dużej ilości wódki, zjedzenia kebaba po północy (nie jest to tak naprawdę autentyczne polskie jedzenie) i wypicia Portera (wyglądał i smakował niewinnie, ale okazało się, że głównym i może jedynym jego składnikiem jest alkohol).

Patrząc pozytywnie, mogło być tylko lepiej ... ale niestety było ... dużo, dużo gorzej. Nie podajemy imion ale ktoś (zaczyna się na "K" a kończy na "arolina"), bez ceremonii obudził nas o 5:59 rano waląc w drzwi naszego pokoju aby poskarżyć się na hałas, a na dodatek wysłała mi gniewny sms pełen dużych liter i wykrzykników!!

Relacje polsko-angielskie były już zniszczone, a ponieważ bałem się spać ze strachu, nie mogłem doczekać się śniadania.

Na szczęście dzień zaczął się powoli poprawiać. Sceptycznie i cynicznie (nasza intelektualistka Ania może Wam wytłumaczyć różnicę) nastawieni na proponowaną zmianę nieskazitelnej trasy Arka,  z przyjemnością przemierzaliśmy nowe i ciche drogi w tym oszałamiająco pięknym kraju. Bociany, żurawie (nie jestem pewny...te z piórami), jeż (martwy) i łasica (żywa) były jedynym towarzystwem przez pierwsze kilka mil (czyli kilometrów).

Rajd przejeżdżał obok niesamowitych, nowoczesnych prawosławnych cerkwi, a kolarze w końcu rozgrzali się w atmosferze radosnego współzawodnictwa pomiędzy reprezentacją Polski i obcokrajowców, czyli Kanadyjką, rozczochranym Amerykaninem (myśl Shaggy z Scooby Doo) i siedmioma Anglikami (jeszcze się nie doliczyłem). Międzynarodowy oddział popisywał się coraz lepszą polszczyzną (lewo, prawo, prosto i stop) a my sunęliśmy trasa z niepokojącą szybkością: Marianna i Krysia prowadziły peleton. Obita w wypadku z trzeciego dnia, Marianna tłumaczka zastępcza Wojtka, pokazała że lepiej jeździ z jedną działającą ręką, niż większość nas jeździ z dwoma. 

Dojechaliśmy do pięknego Firleja w rekordowym czasie i dotarliśmy do wyjątkowego i gościnnego hotelu Sosnowe Uroczysko. Mieliśmy nawet siłę umysłu aby odmówić wódki i zostać przy żelkach (bezalkoholowych) i zielonej herbacie, więc wygląda, że jutrzejszy etap będzie dużo mniej bolesny niż dzisiejszy. Jutro ... jedziemy!

Olek Diesel (tym razem bez Prasana - w przeciwności do popularnej opinii nie jesteśmy małżeństwem)

Some days on Cycle Poland rides are about long days on the bike sweeping through beautiful Polish countryside.  Some days are about visiting hospices and seeing first hand where the money raised is being spent.  Some are simply about getting your head down and fighting a tough headwind to make it to the end of the day.  Today was about all three.

An early start saw us riding through some of the best scenery so far, as smooth quiet roads took us through sun-dappled pine forests.  It was perhaps the most rural part of the ride so far and for long expanses we were alone in the countryside with nothing but the whir of bikes and the occasional stork for company.

Soon though, the morning calm was broken thanks to a group of enthusiastic local school children who had come out to ride the final five kilometres with us to our first stop of the day at the hospice in Nowa Wola.  One of the girls was already a keen cyclist and even confessed that, one day, she hoped to be able to join us for the whole ride. We need more girls like that in the world!!

The Cycle Poland peloton is an impressive sight in full flight, resplendent in red and white.  It’s this sort of panache, I think, that contributes to the warm round of applause we often get on arriving at a hospice. 

That image may have been dented slightly today when, just outside the hospice, one of our number failed to notice the rest of the group stopped up ahead and rode straight into them, and from there into a shallow ditch next to the road.  Apparently stinging-nettles are a great preventative herb for arthritis, so nothing lost, Andrzej!

Fortunately Andrzej escaped unharmed and the reception from the hospice staff was particularly enthusiastic. Perhaps we need to make this sort of stunt a regular feature when turning up at hospices.

Visiting the hospice was an inspiring experience.  Run by Paweł Grabowski, a former Warsaw surgeon who left his career in the city to come to the countryside to help some of the most needy, the hospice cares for the terminally ill in the community.  Dr Paweł talked about his desire to help those who are forgotten by society, often those who are elderly or disabled who are seen as having no worth. Dr Paweł's mission is to change this, and show that every person matters, till the end of their life.

The Alina Foundation donated two orthopaedic beds, a patient hoist, six glucometers and a blood pressure meter. The equipment was formally handed over by Stuart, Phil and Karolina. The Brit and the American showed off their newly acquired mastery of Polish with a rousing speech and a thank you to the hospice for their warm welcome and the great work they do every day.

We still had nearly 100km to ride to Siematyczce but having seen a hospice like that and heard about the people they help, those miles, despite a tough headwind, were a little easier to cycle.  

Niektóre dni Rajdu przez Polskę poświęcone są na długą jazdę przez przepiękne polskie tereny. Niektóre dni poświęcone są w większości na zwiedzanie hospicjów, spotykania z pracownikami i wolontariuszami. Są również dni które polegają na ostrym pedałowaniu i walce z silnym wiatrem wiejącym prosto w twarz. Dzisiejszy dzień był mieszanką tego wszystkiego.

Dzień rozpoczął się wcześnie, nagrodą za to były najpiękniejsze krajobrazy jakie  dotychczas widzieliśmy: gładkie drogi prowadziły nas przez iglaste lasy, a przez drzewa mrugało nam słoneczko. Chyba był to narbardziej wiejski etap rajdu i przez długie odcinki byliśmy sami w terenie - słychać było jedynie szum kół i klekotanie bocianów.

Poranna sielanka przerwana została przez grupę młodych uczniów z lokalnej szkoły, którzy dołączyli do nas na ostatnie pięć kilometrów przed pierwszą metą dnia, hospicjum domowym im. Proroka Eliasza w Nowej Woli. Jedna z młodych uczennic nawet zdeklarowała, że uwielbia jeździć na rowerze i w przyszłości koniecznie chce  dołączyć do rajdu. Więcej takich dziewczyn!!!!!

Peleton Fundacji Babci Aliny w olśniewająco biało-czerwonych barwach, to imponujący widok. Wydaje mi się, że to właśnie ten szyk wzbudza często gościnne oklaski gdy dojeżdżamy do hospicjum.

Dzisiaj ten imponujący widok został delikatnie zaburzony kiedy tuż przed samym hospicjum jeden z kolarzy nie zauważył że peleton przed nim zatrzymał się .. wjechał prosto w niego a potem do płytkiego rowu przy drodze. Na szczęście, Andrzeju, pokrzywa to rewelacyny sposób na zapobieganie reumatyzmowi :-)

Kolarz wygramolił się bez większych obrażen, a powitanie, które otrzymaliśmy od pracowników i wolontariuszy hospicjum było szczególnie entuzjastyczne. Może powinniśmy włączyć podobne sztuczki w harmonogram każdego przyjazdu do hospicjum.

Zwiedzanie hospicjum było bardzo inspirującym przeżyciem. Hospicjum opiekuje się nieuleczalnie chorym i jest prowadzone przez lek.n.med pana Pawła Grabowskiego, który porzucił swoją karierę chirurga w Warszawie i przeniósł się do województwa podlaskiego aby pomagać  najbiedniejszym. Doktor Paweł tłumaczył nam swoją chęć pomagania osobom na marginesie społeczeństwa, często starszym lub niepełnosprawnym, którzy są uważani za niepełnowartościowych członków  społeczeństwa. Misją Pawła jest aby to zmieniać i pokazywać, że każdy jest ważny do końca swojego życia.

Fundacja Babci Aliny przekazała hospicjum dwa łóżka ortopedyczne, podnośnik dla pacjentów, glukometry diagnostyczne i ciśnieniomierze. Sprzęt został oficjalnie przekazany przez Stuarta, Phila i Karolinę. Anglik i Amerykanin popisali się przemową w nowo opanowanym języku polskim, i podziękowali pracownikom hospicjum za ich gościnność i codzienną pracę.

Wyjeżdżając mieliśmy jeszcze do pokonania 100km do Siematycz ale podtrzymywała nas na duchu myśl o tak oddanej ekipie hospicyjnej i ich podopiecznych, nawet podczas nieustającego wiatru (oczywiście wiejącego prosto w twarz).

Day 3 featured a seemingly never-ending sandpit of a road, a battered elbow, some gigantic cobbles, and an evening in a monastery. Perhaps it was all these adventures that meant no one was willing to write the blog, or perhaps Dan's impressive previous entry intimidated us all. Either way, we apologise to our readers for the delay.

The group set off early. No more than twenty seconds later, Marianna returned with a bloody elbow. No one knows entirely what happened, but Marianna having previously been a hot contender for the maillot jaune, sabotage is suspected. Our suspicions were only heightened when, twenty minutes later, Marianna's elbow was again viciously attacked, this time by a railway line cunningly placed at an impossible angle along the road. Luckily Karolina, our resident dentist, proved that teeth and elbows are much the same thing, and bandaged up Marianna's elbow beautifully, so she could complete the day.

Along the way we were besieged by a variety of horrible road surfaces, from 5km of sand to a selection of rocks pretending to be cobbles. Prasan's decision to pedal half a tonne of solid Boris bike across Poland finally seemed to be vindicated as he flew along totally in his element, while the rest of us winced, bounced and wiggled along with our skinny tyres. Two minutes later catastrophe struck as Boris No. 1 decided it had had enough of this crazy adventure and we saw probably the world's first ever Boris bike puncture. Proving that the number of bikes you should have is always n + 1 (the number of bikes you have, plus one) Prasan triumphantly produced Boris Bike No. 2 from the van and carried on, leaving Boris No. 1 to sulk in the van.

Luckily after all that Marek found a great roadside restaurant where we could recover on the patio, consuming copious amounts of Polish products. Phil's unusual combo of rye soup, pierogi and blood sausage was only surpassed by his later choice of Mexican pickled herring as a roadside snack.

Fuelled by fried products galore, we cracked on to the Supraśl Lavra, one of six Eastern Orthodox monasteries for men in Poland (thanks Wikipedia). The monastery is an impressive sight, but it was its guesthouse that was the main point of interest for our cyclists after a gruelling 150km day. Clearly a lot of calories were burnt today, as several cyclists topped up our two course dinner with another meal in town proving yet again that cycling is just an excuse for eating.

Wśród wydarzeń trzeciego dnia była droga-piaskownica, rozbity łokieć, gigantyczne kocie łby i noc w klasztorze. Może z powodu tych wszystkich przygód, a może dlatego że blog Dana z drugiego dnia nas onieśmielił, nikt nie miał chęci pisać bloga. W każdym razie przepraszamy czytelników za opóźnienie.

Grupa wyjechała wcześnie. Nie więcej niż dwadzieścia sekund później, Marianna wróciła z zakrawionym łokciem. Nikt nie wie dokładnie co się stało, ale Marianna była poprzednio kandydatem na żółtą koszulkę, więc podejrzewamy sabotaż. Nasze podejrzenia wzrosły kiedy, dwadzieścia minut później, została brutalnie zaatakowana, tym razem przez tory sprytnie umieszczone pod niemożliwym kątem wzdłuż drogi. Na szczęście Karolina, nasz spec od stomatologi, udowodniła, że zęby i łokcie to prawie to samo, i pięknie opatrzyła łokieć Marianny tak aby mogła ukończyć ten etap.

Po drodze prześladowały nas wstrętne nawierzchnie, od 5 kilometrów piachu do zbioru kamorów, które udawały bruk. Decyzja Prasana aby pedałować przez Polskę no pół tonowym, londyńskim rowerze w stylu "Boris" wreszcie wyglądała na usprawiedliwioną kiedy przeleciał obok nas całkowicie w swoim żywiole, a reszta nas grymasiła, trzęsła i odbijała się po kamorach.  Dwie minuty później nastąpiła katastrofa, kiedy Boris nr 1 zdecydował, że ma dosyć tej zwariowanej wyprawy i zobaczyliśmy pierwszą na świecie Borisową dętkę. Udowadniając, że liczba rowerów, które każdy potrzebuje to n+1 (liczba rowerów posiadanych, plus jeden), Prasan z triumfem wyprodukował Rower marki Boris nr. 2 z samochodu i pojechał dalej, zostawiając obrażonego Borisa nr. 1 w samochodzie.

Na szczęście po tych przygodach Marek znalazł wspaniałą restaurację gdzie mogliśmy odpocząć na tarasie i zjeść ogromne ilości polskich pyszności. Nietypowy zestaw Phila (żurek, pierogi i kaszanka) został pobity tylko przez jego późniejszy wybór meksykańskich śledzi na popołudniową przegryzkę.

Posileni smażonymi smakołykami, dojechaliśmy do Supraśla, jednego z sześciu prawosławnych klasztorów dla mężczyzn w Polsce (dziękuję Wikipedii). Klasztor jest imponujący, ale to gościniec był główną atrakcją dla naszych kolarzy po wyczerpującym 150km dniu. Wyraźnie spaliliśmy dużo kalorii, bo po dwudaniowej kolacji kilku kolarzy doładowało sobie energii  dodatkową kolacją w mieście, udowadniając jeszcze raz, że kolarstwo to tylko wymówka dla obżarstwa.

In the absence of Sex Shops, prostitutes selling streetfood and blood curdling crashes (see day 2, 2014) I shouldn’t have too much to work with... However, no day that begins with a debate about the radioactivity of bananas can ever be completely uneventful.

Before I continue can we have a moment’s silence to reflect on the sad passing of Karolina’s water bottle (circa 2013 - 14th June 2015), killed in a tragic and wholly preventable road traffic accident approximately 25 kilometres west of Morag.

Today we continued east and then south through lush forests and stunning lakes of the Mazury region, down roads absolutely perfect for cycling, newly asphalted, few cars, with trees either side blocking out the wind.

For one heady moment, entirely unrelated to a puncture wiping out the fastest 5 riders, I found myself leading the Tour de Poland. Dizzy from standing on the shoulders of the giants of road racing - Eddy Mercx, Miguel Indurain, Arkadiusz Podhorodecki - and crushed by the burden of responsibility I swiftly pulled over for banana number 4.

The day was split into three equal sections of 45 kilometres. The second 45 was the easiest with the dangling carrot of a nice warm Polish lunch ahead of us. Perhaps some steaming Pierogi, a beautifully cooked pork shoulder or a beef joint smothered in mushroom sauce with ample potatoes to fuel the final third of the journey. Motivated by the thought of the feast that awaited us we tore through the countryside, personal bests were crushed, cars were overtaken by bikes, the country folk, obviously informed by neighbouring villages, were out on the streets cheering the record breaking group on. As the kilometres ticked away we could practically smell the delights that were to await us.

What is cycling if not an excuse to stuff your face guilt free?

Is that an Avis van we see?
It is! It is!
Why has it stopped outside a small shop?
Is that a restaurant attached to it?
It seems closed?
Round the back?
To the side?
The shocking reality sinks in.
It is a Sunday and we are in the middle of nowhere.

This shop contains our lunch and our lunch will be radioactive bananas, a packet of crisps, some chocolate coated nuts.

This lunch is to be eaten in 15 minutes.

The final 45 took us through more rolling countryside, beautiful forests, past lakes and tourist towns preparing themselves for the forthcoming holiday season. Stops were few and, possibly breaking a Cycle Poland record, we arrived in Ruciane Nida three hours early, allowing plenty of time for the more hardy among us to have a quick warm-down swim in full cycling gear in the lake our accommodation overlooks.

I now sit here writing this overlooking said lake, drinking a raspberry, yes raspberry, lager... when in Rome... and waiting excitedly but not complacently for a Polish dinner. 

- Dan

Z powodu braku sex shopów, prostytutek sprzedających jedzenie przy drodze i mrożących krew w żyłach kraks (patrz na dzień drugi, 2014 r.) nie powinienem mieć  zbyt wiele do opisania ... Ale dzień który zaczyna się od dyskusji o radioaktywności bananów, nigdy nie będzie całkiem nudny.

Nim napiszę dalej, proszę o chwilę ciszy z szacunku na smutny koniec bidonu Karoliny (AD 2013 - 14 czerwca 2015 r.), który zginął w tragicznym i całkowicie możliwym do uniknięcia wypadku samochodowym ok. 25 km na zachód od Morąga.

Dzisiaj jechaliśmy dalej na wschód a potem na południe przez soczyście zielone lasy i zachwycające jeziora Mazurskie, drogami idealnymi dla rowerów, ze świeżym asfaltem, niewielka ilością samochodów i drzewami chroniącymi nas przed wiatrem.

Przez jeden euforyczny moment, który nie miał nic wspólnego z dętką, która wyeliminowała najszybszych pięciu kolarzy, prowadziłem Tour de Pologne. Zakręciło mi się w głowie od tego że jadę śladami wielkich kolarzy szosowych - Eddy Mercx, Miguel Indurain, Arkadiusz Podhorodecki ... ugiąłem się pod ciężarem odpowiedzialności i szybko zjechałem z drogi aby zjeść banan nr. 4.

Dzień dzisiejszy był podzielony na trzy równe 45-kilometrowe odcinki. Drugie 45km było najłatwiejsze bo nęcił nas dobry ciepły  polski obiad przed nami.  Może parujące pierogi, rozpływająca się w ustach karkówka, albo wołowina smakowicie oblana pełnym leśnych smaków sosem z dużą ilością kratofli, które dodałyby nam sił na ostatni etap podróży. Zmobilizowani myślą o uczcie, która na nas czeka, pruliśmy przez pola i lasy, bijąc nasze życiowe rekordy, mijając samochody - nawet mieszkańcy okolic wyszli na ulice aby kibicować grupie bijącej wszelkie rekordy. Mijały kilometry, a my prawie już prawie czuliśmy zapach smakowitości, które na nas czekały.

Co to jest kolarstwo, jeśli nie wymówka dla obżarstwa?

Czy to wóz Avisa, który widać?
Jest! Jest!
Czemu zatrzymał się przy małym sklepie?
Czy jest obok restauracja?
Wygląda na zamknietą?
Może z tyłu?
A może z boku?
Uderza nas szokująca prawda.
Jest niedziela i jesteśmy na wygnajewie.

W tym sklepie jest nasz obiad, i nasz obiad to będą radioaktywne banany, paczka chipsów, i orzeszki w czekoladzie.

Ten obiad ma być zjedzony w 15 minut.

Ostatnie 45km poprowadziło nas przez łagodne pagórki, piękne lasy, obok jezior i miast turystycznych przygotowujących się na zbliżający się sezon wakacyjny. Było mało przystanków i prawdopodobnie pobiliśmy rekord rajdu, bo dotarliśmy do Ruciane Nida trzy godziny przed czasem, dając nam wystarzcająco  dużo czasu aby bardziej odporni mogli się ochłodzić w pełnych strojach kolarskich  w jeziorze na które mamy widok z miejsca w którym nocujemy.

Teraz siedzę patrząc na to jezioro, pijąc malinowe, tak malinowe, piwo ... próbuję się wtopić w lokalną kulturę ... i czekam niecierpliwie, ale bez żadnych wielkich oczekiwań, na polski obiad. 

After a hearty breakfast at the im.Ks Dutkiewicza Hospice and a warm welcome from the hospice staff we were greeted by Andrzej from Wspólnota Gdańska, one of the main sponsors of this year's ride. Andrzej kindly helped us donate medical supplies including important blood pressure monitors for newborn babies.

We then rolled tentatively through the old town of Gdańsk, home of the Solidarity Movement, neatly bisecting the local food market and almost dissecting an over enthusiastic dog in an early zebra crossing mishap.

Hugging the Baltic coast we soon ran out of road until a man in a boat appeared towing a chain ferry (ie the floating carpet).  Relieved at not having to cycle over a large river we shared the trip across the river with a rally of predominantly vintage Saabs who had clearly heard about the big cycle event in town.

No good day's cycling is complete without a dramatic crash and this one didn't disappoint.  Luckily there was no lasting damage and we all safely carried on to the second hospice stop in Elbląg.  At this residential hospice we delivered three specialist beds.  These beds are vital to the patients, which was highlighted by the fact that we were only able to hand over one bed, because the other two were already being used. 

The warmth of the hospitality we received in Elbląg was as welcome as the copious barbeque. Suitably fed and watered we trundled out of town expecting a gentle few kilometres to wake up the legs only to immediately hit the most brutal hill of the day.

Our final stretch was thankfully more sedate with only storks and the occasional irate driver for company.  With 135km ticked off and the immense psychological boon of having under a thousand to go we reached our overnight destination of Morąg.  


- Prasan and Alex

Po śniadaniu w serdecznej atmosferze w Hospicjum im. Ks Dutkiewicza oraz gorącym powitaniu przez personel tej placówki, spotkaliśmy się z Andrzejem ze Wspólnoty Gdańskiej, będącej głównym sponsorem tegorocznego rajdu. Wraz z Andrzejem przekazaliśmy sprzęt medyczny, w tym ciśnieniomierze dla niemowląt.

Następnie wolno potoczyliśmy się przez Stare Miasto w Gdańsku, mieście narodzin Solidarności, przecinając lokalny targ  i omal nie rozjeżdżając entuzjastycznie nastawionego pieska błąkającego się przy przejściu dla pieszych.

Podziwiając bałycką scenerię, dojechaliśmy do końca drogi, a wtedy ujżeliśmy mężczyznę na łodzi, obsługującego prom łańcuchowy.  Z ulgą przyjeliśmy wiadomość, że nie musimy pedałować przez szeroką rzekę, a dodatkowo w czasie przeprawy promowej  spotkaliśmy grupę miłośników starych Saabów, którzy najwyraźniej dowiedzieli się o naszej słynnej imprezie rowerowej.

Dzień na rowerze bez dramatycznej kraksy to dzień stracony, a dzień dziesiejszy straconym nie był. Na szczęście nikomu nic się nie stało, a nam wszystkim udało się szczesęśliwie dojechać do drugiego hospicjum w Elblągu. Dla tego hospicjum przekazaliśmy trzy specjalistyczne łóżka.  Lóżka te są bardzo potrzebne pacjentom, a najlepszym tego dowodem jest fakt, że wręczyć mogliśmy tylko jedno z łóżek, ponieważ pozostałe były już używane przez pacjentów. 

Byliśmy równie wdzięczni za ciepłe powitanie, które czekało na nas w Elblągu jak obfity poczęstunek prosto z grilla. Odpowiednio nakarmieni i napojeni opuściliśmy miasto spodziewając się trasy która łagodnie rozrusza nasze nogi, ale zamiast tego czekał na nas najcięższy podjazd dzisiejszego dnia.

Ostatni etap był na szczęście dużo łagodniejszy, a po drodze spotykaliśmy jedynie bociany i raz po raz zdenerwowanego kierowcę śpieszącego w firmowym aucie. No jesteśmy w Morągu!  Tak właśnie minęło nasze pierwsze 135 km, co oznacza, że zostało nam już mniej niż tysiąc do końca.