Cycle Poland 2017 Day 9 / Dzien 9

Our final day started in classic Cycle Poland 2017 fashion – a massive breakfast followed by 15km into a headwind to … another massive breakfast. This one at the Elbląg hospice, where we were greeted with delicious food, pancakes, local ice cream and huge warmth. Kuba and Stephen handed over our donation of 7 anti-bedsore mattresses, 30 bedsheets and two surgical trolleys.

Word had clearly spread about our ride and we were mobbed by at least five reporters and a TV crew from Polish Television. We provided interviews (despite the lack of makeup facilities, beyond the reporter telling your blogger “ummm, you have bike grease all over your face”) and did our best to ride our bikes really well for the cameras (no one fell off, which was no small feat). Małgosia and Krzyś did a great job talking about their personal experiences, and our movie star efforts were rewarded with a long slot on the afternoon and evening news. We’re ready for the inevitable flood of autograph requests.

We were pedalling to Gdansk when suddenly my pedals wouldn’t turn. I stopped and started to fiddle with the rear derailleur, to the heckles of a small herd of locals. One of the men was dispatched to heroically help the blonde girl whose tiny female brain clearly didn’t understand the complicated idea of a bicycle. I let him try to shift gears for a few minutes before taking pointing out (with some satisfaction, I confess) the snapped shifter cable and explaining the logistics of Shimano derailleurs. One point for women who ride bicycles. The heckles having finally stopped there was still the issue of a jammed derailleur and 30km to Gdansk. Luckily a knight in shining lycra appeared and Phil quickly McGuivered a solution using only the cable, a fender and some mild swearing. One point for chivalry and nice guys with engineering degrees.

Having survived the final few kilometres through throngs of casually strolling Sunday afternoon tourists, we crossed the finish line at the Gdansk hospice to an amazing welcome. Champagne was sprayed, hugs and congratulations delivered, speeches made. Monika, Iza and Andrzej handed over a portable oxygen concentrator and 22 blood pressure meters. We handed out a few awards:

• To Monika, Małgosia and Phil for their outstanding fundraising efforts. Monika also received a selection of bike cleaning and polishing cloths, so she could continue her daily bike care ritual.
• To Kuba, for his sterling efforts manoeuvring the gigantic ATS Transport van down cobbled streets and ensuring that EVERY cyclist’s bag was the one on top
  
• To Ania as cyclist of the year for her determination and grit and getting faster every day – a pair of professional cycling socks (apparently no proper cyclists would be seen dead in ordinary socks, I still think they look just like all other socks)
• And of course to Janusz, without whom this ride wouldn’t happen. A regular feature of Cycle Poland is the handing over to hospices of empty boxes – empty because the equipment inside is so desperately needed that the moment it arrives it is put to good use. So Janusz symbolically received an empty tyre box – empty because he so needed a tyre on day 8 (see previous blog) that the contents had already been put to good use.

All that remains is to say a huge thank you to our Cycle Poland 2017 riders for their sweat and good humour, to the hospice staff and volunteers we met along the way for their warm welcomes and the incredible work they do every day, and to all our donors and supporters for helping each one of us conquer 1000km and deliver essential medical equipment for 8 hospices.

To date the ride has raised £10,000 and provided equipment for 13 hospices (we didn’t visit all of them). If you’d like to help us grow that number and help more hospices over the next few weeks, click on the donation button on the right.

Thank you everyone, and we’ll see you next year!

Ostatni dzień rozpoczął się w klasycznym stylu tegorocznego rajdu – ogromne śniadanie, 15km pod wiatr i... następne ogromne śniadanie. Tym razem w Elbląskim Hospicjum im. dr Aleksandry Gabrysiak, gdzie zostaliśmy przywitani smacznym jedzeniem, naleśnikami, lokalnymi lodami i wilekim sercem. Kuba i Stephen przekazali siedem materacy przeciw-odleżynowych, 30 materacy i dwa wózki oddziałowe.

Wiadomości o naszym rajdzie się wyraźnie rozpowszechniły i zostaliśmy oblężeni przynajmniej pięcioma dziennikarzami i ekipą TVP Gdańsk. Przeprowadziliśmy wywiady (mimo braku możliwości makijażu, oprócz informacji od reporterki że miałam twarz umazaną smarem rowerowym) i przejechaliśmy grzecznie przed kamerami (nikt nie spadł z roweru, co było nie małym osiągnięciem). Małfosia i Krzyś pięknie opowiedzeli o własnych doświadczeniach podczas rajdu, i nasze wysiłki jako gwiazdy telewizji zostały nagrodzone odcinkiem pokazanym podczas wiadomości. Jesteśmy gotowi na niechybny napływ prośb o autografy.

Pedałując do Gdańska nagle moje pedały przestały się kręcić. Zatrzymałam się, i zaczęłam majstrować z przerzutką, słuchając dyskusji grupki lokalnych panów. Jeden z nich został wysłany aby uratować biedną blondynkę, które malutki babski móżdżek wyraźnie nie mógł sobie poradzić z komplikowanym rowerkiem. Pozwoliłam mu próbować bezużytecznie zmieniać biegi przez kilka minut nim wskazałam na zerwaną linkę i wytłumaczyłam (przyznaję, że nie bez satysfakcji) działalność przerzutek. Punkt dla kobiet. Dyskusja na mój temat się skończyła, ale ciągle był problem zablokowanej przerzutki i 30km do gdańska. Na szczęście pojawił się rycerz w spodenkach kolarskich i Phil szybko zmajstrował rozwiązanie używając tylko linkę, błotnik i kilku łagodnych klątw.  Punkt dla galanteri i miłych chłopców z stopniem naukowym inżyniera.

Przeżyliśmy ostatnie kilometry przebijnania się przez tłumy turystów, dojechaliśmy na metę w Gdańsku. Powitanie, które na nas czakało było niesamowite – szampan, uściski i gratulacje, przemowy. Monika, Iza i Andrzej przekazali przenośny koncentrator tlenu i 22 ciśnieniomierze. Rozdaliśmy kilka nagród:

• Dla Moniki, Małgosi i Phila za ich wyjątkowe wysiłki w zbieraniu funduszy. Monika otrzymała także chusteczki do czyszczenia i polerowania roweru, aby mogła kontynuować dzienny rytuał pucowania rowerka.
• Dla Kuby, za znakomitą jazdę ogromnym samochodem ATS Transport po brukowych uliczkach i zapewnieniu, że KAŻDY bagaż był zawsze na wierzchu
• Dla Ani jako kolarz roku za jej wytrwałość i odwagę i za to że codziennie jechała szybciej – profesjonalne kolarskie skarpetki (podobno prawdziwi kolarze nie noszą nic innego)
• I oczywiście dla Janusza, bez kogo tego rajdu by nie było. Bardzo często podczas rajdu przekazujemy hospicjom puste pudła – puste, bo sprzęt jest tak bardzo potrzebny  że w momencie kiedy jest dostarczony odrazu idzie w użycie. Więc Janusz symbolicznie otrzymał puste pudełko po oponie – puste bo tak bardzo potrzebował nową oponę podczas ósmego dnia (patrz na poprzedni blog) że zwartość pudełka już była w użyciu.

Pozostaje tylko podziękować z całego serca kolarzom ósmego rajdu „Przez Polskę dla poskich hospicjów” za ich pot i poczucie humoru, wszystkim pracownikom i wolontariuszom hospicjów których spotkaliśmy po drodze za ich ciepłe powitanie i niesamowitą pracę którą robią codziennie, i wszystkim darczyńcom i kibicom za wsparcie dla każdego z nas w misji aby pokonać 1000km i dostarczyć nowy sprzęt 8 hospicjom.

Dotychczas podczas rajdu zebraliśmy 50.000 zł i kupiliśmy sprzęt dla 13 hospicjów (nie udało się odwiedzić wszystkich). Jeśli chcesz pomóc zwiększyć te liczby i wesprzeć dodatkowe hospicja, kliknij na guzik „darowizna” po prawej.

Dziękujemy Wam wszystkim, i do zobaczenia za rok!