Cycle Poland Day 7 / Dzien 7

The unwelcome weather we had successfully dodged so far, finally caught up with us today. The sun was replaced by angry looking clouds that poured rain on our heads all day. We rode through beautiful Warmia & Mazury district, but it was difficult to appreciate any of it through the sheets of rain.  Changing our clothes at every stop, dreaming of a hot cup of tea, constantly fighting the wind … in the end it was sheer determination that got us through (and the tea).

After much debate before we set off, today’s range of outfits was one of the highlights – from Adaś, who looked like he was heading to the beach with a margarita, to Phil and Darek who could easily have been sailing the Arctic seas in midwinter. Not sure it made much difference either way, we all soon looked like we were taking part in Swim Poland 2017.

The other delight was our tour of all the local roadworks and an opportunity to see (and feel) first-hand a fabulous collection of road surfaces, from classic cobbles, through dirt and sand, to a unique grated road surface apparently specifically designed to test the quality of the padding in our cycling shorts.

After 125 km of struggle with the elements, we arrived at the home care hospice in Olsztyn. We really enjoyed the welcome of hot tea, food, towels and warmth (the staff cranked up the heating just for us!). The hospice is an important and special place. They help children who live up to 120 km from Olsztyn and adults up to 30 km away. We were in awe of the hospice staff and volunteers, their goodwill and warmth is amazing.

Krzyś and Krysia presented the hospice with six pulse-oxymeters with specialist sensors for newborns. These are indispensable for the youngest patients at a very tough time for families – having professional equipment like this available in a child’s home provides comfort and peace of mind.  

Najmniej pożądana zmiana pogody jednak nas dopadła. Słońce zastąpiły deszczowe chmury, z których nieustannie sączyły się bolesne krople. Przejeżdżaliśmy przez wspaniałą warmińsko-mazurską krainę, której podziwianie było bardzo trudne spod kasku i ściany wody. Zmienianie ciuszków na każdym postoju, marzenia o gorącym napoju, walka z wiatrem, a przede wszystkim chęć dotarcia do celu (no i może herbatka) parły nas do przodu.

Po długiej dyskusji przed wyjazdem, jedną z atrakcji dnia były różnorodne stroje uczestników – od Adasia, który wyglądał jakby szedł na tropikalną plażę, aż do Phila i Darka, którzy mogliby żeglować bo wzburzonych morzach Artyki w zimie. Nie zrobiło to żadnej różnicy – wszyscy szybko wyglądaliśmy jakbyśmy brali udział Maratonie Pływackim przez Polskę dla polskich hospicjów.

Drugą atrakcją było zwiedzanie wszystkich lokalnych robót drogowych – okazja aby zobaczyć na własne oczy (i poczuć na własnym tyłku) bajeczny asortyment nawieżchni, od klasycznego bruku, przez błoto i piasek, aż po jedyny w swoim rodzaju rozcharatany beton prawdopodobnie zaprojektowany specjalnie po to, abyśmy mogli sprawdzić jakość spodenek kolarskich.

W końcu dojechaliśmy, po 125 km znoju, do hospicjum stacjonarnego w Olsztynie. Powitani suchymi ręcznikami oraz ciepłem, rozkoszowaliśmy się dotarciem na miejsce. Ta szczególna placówka prowadzona jest przez ludzi dobrej woli, duchownych i pielęgniarki, które niosą pomoc dla dzieci w okręgu o promieniu nawet do 120 km od Olsztyna oraz dla doroslych w okolicy około 30 km.

Krzyś i Krysia przekazali niezbędne pulsoksymetry, których przydatność była szczególnie podkreślana przez goszczącą nas Siostrę Louisę - monitorowanie parametrów życiowych jest niezastąpione dla godnego pobytu młodziutkich istot pod opieką rodziny w domu podczas ciężkiej choroby.