Breakfast was an extravagant affair, with the standard scrambled eggs, sausages and cheese accompanied by fresh fruit, cake and, rather bizarrely, something that looked like prosciutto but actually turned out to be raw bacon.
 
While the hardcore crew headed off on the planned 130km route, half the group chose the “rest day” option - a mere 90km, which even a week ago would have seemed like a tough day but today felt like a walk in the park. The Ministry of Smooth Surfaces had clearly been hard at work as we were once again treated to brand new smooth roads. The fields either side were dotted with poppies, cornflowers and the occasional stork.
 
The 130km crew on the other hand initially felt rather like they had accidentally embarked on the Paris Roubaix, with roads that were more potholes than tarmac. Soon enough things smoothed out for them too, and they arrived at their first stop before the restaurant even opened. Kuba, always the master negotiator, somehow persuaded the owner to nonetheless produce several plates of pierogi. This kept the cyclists happy while they waited for Anetta and Kerry, until it turned out that they had already gone past and were in fact many kilometres ahead.
 
It turned out to be a bit of a “pick your own adventure” kind of day for lunch too, with everyone picking a spot to match their taste – while Phil and Dan feasted on pizza and chips at a very friendly kebab shop, Janusz chilled on a garden swing in a local restaurant, and Dave, Ewa, Jack, Marianna and Zbigniew had a three course picnic in the Biedronka supermarket carpark where the locals treated them to a selection of Europop classics played at full volume on car stereos.
 
The afternoon snack stop also provided an interesting diversion – it very much resembled a living room and sold almost exclusively sausages, kefir and ice cream. Luckily cyclists on day 7 of a 1000km trip tend to be easy to please on the food front and will eat pretty much anything.

Everyone arrived at our overnight stop in Frombork safe and sound, and we set off to explore this strange place which has the feel of a sleepy village, a slightly neglected seaside resort and a beautiful gothic cathedral whose capacity exceeds the entire population of the town. The highlights for the afternoon had been wildlife based – an elk and several snakes – and this nature theme continued on our city tour (perhaps given it was being led by Tom) as we spotted a swimming grass snake and several frogs and, less excitingly, one dead fish.
 
Tomorrow’s route is still a matter of heated debate among our local cyclists, who have spent many an hour debating the merits of various bike paths, bridges and roundabouts, factoring in the frequency of traffic and the surface texture, in a way that only seasoned cyclists can do. Whatever route they finally agree on, we are excited to visit the hospices in Elbląg and Gdańsk and to reach the end of our adventure. 

Śniadanie było ekstrawaganckie - standardowej jajecznicy, kiełbasie i serowi towarzyszyły świeże owoce, ciasto i, co dość dziwne, coś, co wyglądało jak szynka, ale w rzeczywistości okazało się surowym bekonem. 

Podczas gdy najtwardsi wyruszyli na zaplanowaną 130-kilometrową trasę, połowa grupy wybrała opcję "dnia odpoczynku" - zaledwie 90 km, co jeszcze tydzień temu wydawało się ciężkim dniem, a dziś było niczym spacer po parku. Ministerstwo Gładkiej Nawierzchni najwyraźniej ciężko pracowało, ponieważ po raz kolejny zostaliśmy uraczeni zupełnie nowymi, gładkimi drogami. Pola po obu stronach były usiane makami, chabrami i okazjonalnie bocianami. 

Z drugiej strony, 130-kilometrowcy początkowo czuli się, jakby przypadkowo wyruszyli na trasę Paryż-Roubaix, gdzie drogi były bardziej wyboiste niż asfaltowe. Wkrótce jednak i dla nich wszystko się wyrównało i na pierwszy przystanek dotarli jeszcze przed otwarciem restauracji. Kuba, zawsze mistrz negocjacji, jakoś przekonał właściciela, by mimo wszystko przygotował kilka talerzy pierogów. Dzięki temu rowerzyści byli zadowoleni, czekając na Anettę i Kerry'ego, aż do momentu, gdy okazało się, że ci już przejechali, a tak naprawdę są wiele kilometrów przed nimi. 

Okazało się, że także w kwestii lunchu był to dzień w rodzaju "wybierz swoją przygodę", bo każdy wybrał miejsce odpowiadające jego gustom - podczas gdy Phil i Dan zajadali się pizzą z frytkami w bardzo przyjaznej kebabiarni, Janusz chłodził się na huśtawce ogrodowej w lokalnej restauracji, a Dave, Ewa, Jack, Marianna i Zbigniew urządzili sobie trzydaniowy piknik na parkingu supermarketu Biedronka, gdzie miejscowi uraczyli ich wyborem klasyki europopu, odtwarzanej na pełnej głośności przez samochodowe radioodtwarzacze. 

Ciekawym urozmaiceniem był też postój na podwieczorek - bardzo przypominał salon i sprzedawano w nim prawie wyłącznie kiełbaski, kefir i lody. Na szczęście rowerzyści w siódmym dniu 1000-kilometrowej wyprawy zwykle łatwo dogadzają sobie w kwestii jedzenia i zjedzą praktycznie wszystko.

Wszyscy cali i zdrowi dotarli na nasz nocleg we Fromborku, a my wyruszyliśmy na zwiedzanie tego dziwnego miejsca, które sprawia wrażenie sennej wioski, nieco zaniedbanego nadmorskiego kurortu i pięknej gotyckiej katedry, której kubatura przekracza całą populację miasta. Atrakcjami popołudnia były dzikie zwierzęta - łoś i kilka węży - i ten wątek przyrodniczy był kontynuowany podczas zwiedzania miasta (być może dlatego, że prowadził je Tom), gdy zauważyliśmy pływającego zaskrońca, kilka żab i, co mniej ekscytujące, jedną martwą rybę.

Jutrzejsza trasa wciąż jest przedmiotem gorącej dyskusji wśród naszych lokalnych rowerzystów, którzy spędzili wiele godzin, dyskutując nad zaletami różnych ścieżek rowerowych, mostów i rond, biorąc pod uwagę natężenie ruchu i fakturę nawierzchni w sposób, który potrafią tylko wytrawni rowerzyści. Niezależnie od tego, jaką trasę ostatecznie wybiorą, cieszymy się, że odwiedzimy hospicja w Elblągu i Gdańsku oraz że dotrzemy do końca naszej przygody. 

​We woke to sunshine and birds tweeting, a final walk by the lake, and a cat that was more interested in making friends with the bikes than humans. Fueled by an amazing breakfast including home made jam, we powered the first 52km to meet with the hospice in Giżycko, with just enough time for Krzyś to perform some impressive gymnastics in a gas station by way of “stretching”.
 
We were greeted by the amazing Mrs Maria, who set up and has run the Giżycko hospice for 20 years, but also appears to run Giżycko itself. If anyone has a problem in town, the advice is usually “Go and see Mrs Maria”. Having started in a basement in need of renovations, the hospice now has two locations, and provides home care for adults and children, as well as a palliative care clinic. Dan, Kuba and Marcin presented three new oxygen concentrators, while the rest of us did our best to make a dent in the pile of delicious sandwiches and cake. This was one of the first hospices we visited on our first ride 12 years ago, and it was wonderful to see how much the hospice has grown through the hard work of Mrs Maria and her team. Mrs Maria’s dream is that one day she can host our cyclist in the first residential hospice in Giżycko, and with her energy and passion we have no doubt that will happen.
 
The next section was one of our toughest – upon turning into yet another long straight stretch with a brutal headwind even Tom, usually disgustingly cheerful and optimistic, uttered a word that sounded very much like “uuuuggghhh”. Tom was still doing significantly better than Sean, whose efforts to avoid an encounter with a careless lorry resulted in a bashed shoulder and a cut elbow. He was OK though shaken up, and the van gained another passenger. Janusz on the other hand seems to have heroically recovered from his bout of food poisoning and despite having not eaten a full meal in three days powered through 100km of today. Our snack stop was a small shop whose staff are clearly not commercially driven – when the first batch of 16 starving cyclists arrived they promptly turned off the lights and closed up shop, thereby missing out on selling out their entire stock of salty sticks and Snickers in five minutes.
 
The surprise treat at the end of a very long day was discovering that our hotel was in fact 2km earlier than anticipated, a treat that was lost on Marianna who was so focused on riding that she missed the turn off and in fact did an extra 2km. To avoid a similar mishap occurring for others, Kuba parked the van at the turning and festooned it with jerseys, making it look slightly like the scene of a terrible Cycle Poland accident. The trick worked and Anita, Phil, Dan, Kerry and Anetta arrived not long after.
 
We were joined for dinner by representatives of the Bartoszyce hospice and the city itself. The hospice cares for around 40 people each month in their own homes and is powered by another amazing woman, Marta. Jack, Marianna and Dave handed over four anti-bedsore mattresses, three inhalators and two oxygen concentrators, and each cyclist received a lanyard, a pen and a local cycling map, presumably in case the organizers of Cycle Europe accidentally misplace the location of the next hotel.  It was a day of treats, as after dinner Grześ’ family arrived with delicious muffins and a giant banana cake (no wonder I haven’t been able to find a banana for 70km). Well fed and exhausted, we’re off to bed. 
​

Obudziliśmy się w promieniach słońca i przy śpiewie ptaków i była okazja na ostatni spacer nad jeziorem i zabawę z kotem, który bardziej chciał się zaprzyjaźnić z rowerami niż ludźmi. Podsyceni wspaniałym śniadaniem z domowym dżemem, pokonaliśmy pierwsze 52 km, by spotkać się z hospicjum w Giżycku. Wystarczyło nawet czasu, aby Krzyś wykonał imponującą gimnastykę na stacji benzynowej w ramach "rozciągania".
 
Przywitała nas niesamowita pani Maria, która założyła i od 20 lat prowadzi Giżyckie hospicjum, ale wydaje się też, że zarządza samym Giżyckiem. Jeśli ktoś w mieście ma jakiś problem, rada to zawsze: "Idź do pani Marii". Od początków w starej piwnicy, hospicjum teraz ma dwie siedziby, działy opieki domowej dla dorosłych i dzieci, a także poradnię opieki paliatywnej. Dan, Kuba i Marcin podarowali trzy nowe koncentratory tlenu, podczas gdy reszta z nas starała się jak mogła, by poradzić sobie z stosem pysznych kanapek i ciasta. To było jedno z pierwszych hospicjów, które odwiedziliśmy podczas naszej pierwszej wyprawy 12 lat temu, i wspaniale było zobaczyć, jak bardzo hospicjum rozwinęło się dzięki ciężkiej pracy pani Marii i jej zespołu. Marzeniem pani Marii jest, by pewnego dnia gościć naszych rowerzystów w pierwszym w Giżycku hospicjum stacjonarnym, a dzięki jej energii i pasji nie mamy wątpliwości, że tak się stanie.
 
Kolejny odcinek był jednym z najtrudniejszych - po wjechaniu na kolejną długą prostą z brutalnym wiatrem w twarz nawet Tom, zwykle obrzydliwie pogodny i optymistyczny, wypowiedział słowo, które brzmiało bardzo podobnie do "uuuuggghhh". Tom wciąż radził sobie znacznie lepiej niż Sean –  unikająć zderzenia z nieostrożną ciężarówką zderzył się z szosą. Na szczęście wyszedł z przygody tylko z obitym ramieniem i rozciętym łokciem. Był jednak roztrzęsiony, więc samochód zyskał kolejnego pasażera. Janusz natomiast heroicznie wyleczył się z zatrucia pokarmowego i mimo że od trzech dni nie jadł pełnego posiłku, przejechał dziś 100 km. Nasz przystanek na przekąskę był orzy małym sklepiku, którego pracownicy najwyraźniej nie kierują się komercją - gdy przybyła pierwsza grupa 16 głodnych rowerzystów, natychmiast zgasili światło i zamknęli sklep, tracąc tym samym szansę na wyprzedanie całego zapasu słonych paluszków i Snickersów w ciągu pięciu minut.
 
Niespodzianką na koniec bardzo długiego dnia było odkrycie, że nasz hotel znajduje się 2 km wcześniej niż przewidywaliśmy, Marianna niestety była tak skupiona na jeździe, że przeoczyła skręt i w rzeczywistości przejechała dodatkowe 2 km. Aby pomóc reszcie kolarzy, Kuba zaparkował samochód na zakręcie i udekorował ją koszulkami, upodabniając ją nieco do miejsca strasznego wypadku. Sztuczka zadziałała i Anita, Phil, Dan, Kerry i Anetta dotarli na miejsce niedługo później.
 
Na kolację dołączyli do nas przedstawiciele hospicjum w Bartoszycach i miasta Bartoszyce. Co miesiąc hospicjum opiekuje się około 40 osobami w ich własnych domach, pod dyrekecją kolejnej niesamowitej kobiety – Pani Marty. Jack, Marianna i Dave przekazali cztery materace przeciwodleżynowe, trzy inhalatory i dwa koncentratory tlenu, a każdy rowerzysta otrzymał smycz, długopis i lokalną mapę rowerową, prawdopodobnie na wypadek, gdyby organizatorzy Cycle Europe przypadkowo pomylili lokalizację następnego hotelu.  To był dzień pełen przyjemnych niespodzianek, bo po kolacji przyjechała rodzina Grzesia z pysznymi babeczkami i ogromnym ciastem bananowym (nic dziwnego, że przez 70 km nie mogłam znaleźć ani jednego banana). Najedzeni i zmęczeni kładziemy się spać. 

This morning, our intrepid group of cyclists trundled out from our lovely manor house hotel on the banks of the Niemen river to be immediately greeted by the 9% climb that we’d all forgotten about from the night before. With this conquered, the roads rolled all the way to our first stop at what, at first sight, appeared to be just your bog standard gas station, but turned out to be a veritable treasure trove of iced beverages, iPhone cables and DIY tools, run with military efficiency by the man at the checkout. There was even a friendly rabbit, which Dave attempted to rescue, before it was pointed out that it was probably so fat because it was well-fed. 
Whilst the majority of the team were sampling the best milkshakes and violently-coloured slush-based drinks on offer at Circle-K, Phil was 30km down the road. His comically small wheels had caused a comically large problem, with puncture repair leaving him an hour down the road for the rest of the day. 

We pressed on to cross the Polish-Lithuanian border, where those of us who hadn’t missed the military presence, flags, signposts, and border houses took celebratory photos. Dave, Tom, and Sean merely looked bemused 500m down the road, wondering why everyone had suddenly stopped cycling. The Polish government had clearly been reading the last few blogs, as just over the border we found a freshly-laid road of the smoothest tarmac, winding its way into the Mazury lakes – obviously a ‘Welcome to Poland’ treat for the team, along with the hour gained as we crossed the time zone.

We were conscious that we were crossing the Suwalki gap, a 100km section of the border region that separates Kaliningrad from Belarus and mainland Russia. Though we worried we’d be unsettled by a military presence, our only real encounter was a gentle reminder from the Polish police to Team UK that we really ought to be making use of the beautifully segregated bike paths the road planners had kindly laid out. Duly chastened, and after a crossing of the Żubrówka river (unfortunately, this turned out not to be a mythical vodka spring), the various groups of cyclists all reconvened at our lunch stop – except for Anetta and Kerry, who set off on their own lunch adventure, having definitely not at all missed the turning. They missed out on the spectacle of Sean ordering a knuckle of pork the size of his head. 
​
We kindly waited at the restaurant until Phil rolled in around an hour after the rest of us, and promptly left him to have his lunch with just Kuba for company. Temperatures continued to rise, and we roasted for the last 40km to the hotel, despite the prophesied rain. Thankfully, our hotel is situated on a beautiful lake, into which descended a hardy bunch of cyclists for a well-earned swim. Unfortunately, Phil on his solo adventure wasn’t quite so lucky, arriving with raincoat on and face reflecting the heavy rain and hail storm the rest of had obliviously escaped. All suitably refreshed, whether by torrential hail or a calming dip in the lake, we settled in to relax with a few beers, ready to take on tomorrow’s 128km to visit Giżycko and Bartoszyce hospices. ​

Dziś rano nasza nieustraszona grupa rowerzystów wyruszyła z naszego uroczego dworskiego hotelu nad Niemnem, aby natychmiast zostać przywitana przez 9% podjazd, o którym zapomnieliśmy z poprzedniego wieczoru. Po pokonaniu tego wzniesienia drogi potoczyły się aż do naszego pierwszego postoju na stacji benzynowej, która na pierwszy rzut oka wydawała się zwykłą stacją benzynową, ale okazała się prawdziwą skarbnicą mrożonych napojów, kabli do iPhone'a i narzędzi do majsterkowania, prowadzoną z wojskową skutecznością przez pana przy kasie. Był tam nawet przyjazny królik, którego Dave próbował uratować, zanim zwrócono mu uwagę, że pewnie jest taki gruby, bo był dobrze odżywiony. 

Podczas gdy większość ekipy próbowała najlepszych koktajli mlecznych i gwałtownie kolorowych napojów na bazie brei oferowanych w Circle-K, Phil był 30 km dalej. Jego komicznie małe koła sprawiły komicznie duży problem, a naprawa przebitej opony spowodowała, że przez resztę dnia był godzinę drogi w dół. 

Pojechaliśmy dalej, by przekroczyć granicę polsko-litewską, gdzie ci z nas, którzy nie przegapili obecności wojska, flag, drogowskazów i domów granicznych, zrobili pamiątkowe zdjęcia. Dave, Tom i Sean tylko patrzyli zdumieni 500 m dalej, zastanawiając się, dlaczego wszyscy nagle przestali jeździć na rowerze. Polski rząd najwyraźniej czytał kilka ostatnich blogów, bo tuż za granicą znaleźliśmy świeżo położoną drogę z najgładszego asfaltu, wijącą się w stronę mazurskich jezior - najwyraźniej był to dla drużyny poczęstunek na powitanie w Polsce, a także godzina, którą zyskaliśmy, przekraczając strefę czasową. 

Mieliśmy świadomość, że przekraczamy Suwalszczyznę, 100-kilometrowy odcinek granicy oddzielający Kaliningrad od Białorusi i Rosji. Choć obawialiśmy się, że zaniepokoi nas obecność wojska, naszym jedynym prawdziwym spotkaniem było delikatne przypomnienie przez polską policję zespołowi brytyjskiemu, że powinniśmy korzystać z pięknie posegregowanych ścieżek rowerowych, które łaskawie przygotowali planiści drogowi. Odpowiednio ukarani, po przeprawie przez rzekę Żubrówkę (niestety, nie okazało się, że jest to mityczne źródło wódki), różne grupy rowerzystów zebrały się ponownie na naszym postoju na lunch - z wyjątkiem Anetty i Kerry, które wyruszyły na własną przygodę z lunchem, zdecydowanie nie przegapiwszy skrętu. Ominął ich spektakl, w którym Sean zamówił golonkę wielkości swojej głowy. 

Uprzejmie zaczekaliśmy w restauracji, aż Phil przyjedzie godzinę po nas, i natychmiast zostawiliśmy go na lunchu z Kubą do towarzystwa. Temperatury nadal rosły, a my, mimo zapowiadanego deszczu, pędziliśmy ostatnie 40 km do hotelu. Na szczęście nasz hotel położony jest nad pięknym jeziorem, do którego zjechała grupa rowerzystów na zasłużoną kąpiel. Niestety, Phil, który jechał solo, nie miał tyle szczęścia i dotarł na miejsce w kurtce przeciwdeszczowej, z twarzą odzwierciedlającą ulewę i burzę gradową, której reszta nieświadomie uniknęła. Wszyscy odpowiednio odświeżeni, czy to przez ulewny grad, czy przez uspokajającą kąpiel w jeziorze, usadowiliśmy się na odpoczynku przy kilku piwach, gotowi do podjęcia jutrzejszej 128-kilometrowej trasy, by odwiedzić hospicja w Giżycku i Bartoszycach. 

After a morning exploring beautiful Vilnius, drinking nice coffee and jiggling around cobbled streets on electric scooters on a high speed sight seeing expedition, it was back on the bikes for another traffic dodging adventure to leave the city. Our first stop was in Trakai, a beautiful 14th century castle on a lake (we’ll gloss over the fact that it was rebuilt in the 1950s). To some known as the home of the Lithuanian national rowing team, for our cyclists, the main point of interest in this place of great historical importance was a small shop selling milkshakes and ice cream. While crossing the bridge with a beautiful view of the castle we heard a phrase well known in cycling circles „Darling, please could you move so I can take a photo of my bike?”. To her credit, Anita didn’t throw either Tom or his bike in the lake in response.
 
Lunch was served in the car park of a tiny shop in a tiny town, which was surprisingly busy for a Wednesday afternoon even before 16 starving cyclists arrived and bought all the ice cream, bananas and kefir available. After lunch we were treated to some of the nicest road so far, smooth tarmac undulating up and down lovely green rolling hills, with the downhills a welcome respite from the beautiful but rather endless Lithuanian plains. As an added bonus, Lithuania provided a light sprinkle of rain, just enough to be refreshing. Even better, it stopped just before it transitioned from refreshing to annoying.
 
Shortly after, Dave, Ewa and Kerry saw some cute puppies by the side of the road. Upon going to say hello, Dave somehow managed to anger them and the three cyclists had to flee from three small creatures made mainly of fluff and teeth.
 
On the way to Alytus Sean decided that Dave wasn’t allowed to have all the punctures, and proceeded to get two in quick succession. The rest of team Canada and Team UK provided moral support (read heckling), and played a game of „Tom, what animal is this?” – one crab spider, a hen harrier and an eagle (species still unconfirmed). In the meantime, Phil popped into a local shop and purchased enough groceries to feed a family of four for a week. He’ll have it all eaten by tomorrow morning.
 
A random turning off the main road took us to our hotel for the night, with a terrace and a swing out over the riverbank (an experience so surprisingly terrifying that Ewa’s blood curdling scream could be heard in most of Lithuania). After dinner, Sean treated the group to some delicious honey sliwowitz made by his wife’s family in the Czech Republic, while the skies treated us to a well timed downpour. Several chocolate beetroot cakes later, we retired to bed for the night. 

Po porannym zwiedzaniu pięknego Wilna, wypiciu pysznej kawy i szybkiej wyprawy krajoznawczej po brukowanych ulicach na elektrycznych skuterach, wróciliśmy na rowery , uciekając przed ciężarówkami wyjechaliśmy z miasta. Naszym pierwszym przystankiem były Troki, piękny XIV-wieczny zamek nad jeziorem (pominiemy fakt, że został on przebudowany w latach 50). Niektórym znany jest jako siedziba litewskiej drużyny narodowej wioślarzy, a dla naszych rowerzystów głównym punktem zainteresowania był mały sklepik z koktajlami mlecznymi i lodami. Przejeżdżając przez most z pięknym widokiem na zamek, usłyszeliśmy dobrze znane w kręgach rowerowych słowa: "Kochanie, czy możesz się przesunąć, żebym mógł zrobić zdjęcie mojego roweru?". Wszacun dla Anity, bo nie wrzuciła ani Toma, ani jego roweru do jeziora.
 
Lunch podano na parkingu maleńkiego sklepiku w maleńkim miasteczku, gdzie był zaskakujący ruch jak na środowe popołudnie, nawet zanim przybyło 16 wygłodniałych rowerzystów, którzy wykupili wszystkie dostępne lody, banany i kefiry. Po przekąsce, czekała na nas jedna z najładniejszych dróg do tej pory - gładki asfalt i piękne zielone wzgórza. Zjazdy były miłym wytchnieniem od pięknych, ale raczej niekończących się litewskich równin. Dodatkową atrakcją na Litwie był lekki orzeźwiający deszcz. Co lepsze, przestało padać tuż przed tym, jak z orzeźwiającego deszcz przemienił się w irytujący.
 
Niedługo potem Dave, Ewa i Kerry zobaczyli na poboczu drogi urocze szczeniaki. Gdy Dave chciał się z nimi przywitać, w jakiś sposób zdołał je rozzłościć i trójka rowerzystów musiała uciekać przed trzema małymi stworzeniami składającymi się głównie z futra i zębów.
 
W drodze do Alytus Sean zdecydował, że Dave nie może mieć wszystkich gum i w krótkim czasie zaliczył dwie. Reszta zespołu z Kanady i Wielkiej Brytanii zapewniła wsparcie moralne (czyt. wyśmiewanie) i zagrała w grę "Tom, co to za zwierzę?". Jeden pająk krabowy, błotniak zbożowy i orzeł (gatunek wciąż niepotwierdzony). W międzyczasie Phil wstąpił do lokalnego sklepiku i kupił zapasy, którymi mógłby wyżywić czteroosobową rodzinę przez tydzień. Wszystko zje do jutra rana.
 
Skręt z głównej drogi zaprowadził nas do naszego hotelu na noc, z tarasem i huśtawką nad brzegiem rzeki (doświadczenie tak zaskakująco przerażające, że mrożący krew w żyłach krzyk Ewy słychać było w całej Litwie). Po kolacji Sean poczęstował grupę pyszną miodową śliwowicą przygotowaną przez rodzinę jego żony w Czechach, a niebo uraczyło nas ulewą, która pojawiła się w odpowiednim momencie (czyli kiedy już siedzieliśmy w hotelu, a nie na rowerach). Po kilku czekoladowych tortach z buraków poszliśmy spać. 

Po śniadaniu na uroczym dziedzińcu naszego hotelu potrzęśliśmy się dalej brukowanymi uliczkami i wyjechaliśmy z Keidainai. Po krótkim czasie na trasie coś pojawiło się na horyzoncie. Coś, czego nie widzieliśmy od wielu dni. Góra! Na równinach Litwy - góra. Miała co najmniej 20 m wysokości, a jej boki były tak strome, jak coś, co w rzeczywistości nie jest bardzo strome. Nasi dzielni rowerzyści mozolnie wjeżdżali pod górę przez kolejne sekundy, aż w końcu dotarli na szczyt przy okrzykach radości i piątkach. Takie nowości, a dzień sięo co zaczął!
 
Jechaliśmy dalej, mijając bociany, pola i fabryki. Gdzieś po drodze zatrzymaliśmy się na przekąskę w jedynym sklepie w jedno sklepowym miasteczku. Dave zdecydował, że to najlepszy moment na sprint i zatrzymał się dopiero 15 km dalej, ale szybko zaprzyjaźnił się z kilkoma miejscowymi i jakoś wyjaśnił pojęcie hotspotu w iPhonie w języku migowym, przekazując reszcie grupy bardzo przydatną wiadomość, że jest "tuż za mostem i koło drzewa". Uprzejmi Litwini wskazali mu właściwy kierunek i wkrótce ponownie połączył się z grupą.
 
Nazwa trasy dnia 3 nie wróżyła nic dobrego, ponieważ zawierała złowieszcze słowa "droga szutrowa", która została zaplanowana tuż po tym, jak wszyscy spożyli o wiele za dużo słodyczy i napojów gazowanych na postoju. Jednak litewskie Ministerstwo Gładkich Dróg najwyraźniej przeczytało nasz wczorajszy zrzędliwy blog i wzięło go sobie do serca - straszny szuter nigdy się nie pojawił i zostaliśmy uraczeni 15 km najładniejszej, najbardziej płaskiej i najgładszej drogi do tej pory. Jack i David nie byli przekonani i zdecydowali się dodać 10 km, żeby ją ominąć.
 
Mieliśmy zjeść pyszny lunch w cudownie nazwanym Kernaveland, ale okazało się, że to raczej dziwny zbiór pustych straganów. Sprawdziliśmy lokalne "centrum handlowe" (dzięki Google), które okazało się być małym straganem z niczym jadalnym. Na szczęście to dwu-ulicowe miasteczko ma też lokalną galerię sztuki na świeżym powietrzu, gdzie zaoferowano nam bogate menu: zupa, pierogii lody. Na szczęście właśnie z tego żyją rowerzyści we wschodniej Europie, więc zamówiliśmy po 17 sztuk i zjedliśmy posiłek leżąc w ogrodzie pełnym surrealistycznych metalowych konstrukcji.
 
Następnie ruszyliśmy do Wilna - nasze podekscytowanie stłumiła tylko trzypasmowa autostrada, która na szczęście miała pas przeznaczony wyłącznie dla samochodów elektrycznych. Ponieważ w Wilnie nie ma samochodów elektrycznych, mieliśmy cały pas dla siebie i w końcu dotarliśmy do pięknych, krętych uliczek starego miasta, gdzie czekał nasz hotel (przebudowany klasztor).
 
W Wilnie odwiedziliśmy nasze pierwsze hospicjum - Pal. Kun. Mykolo Sopckos hospisas, założone przez niesamowitą siostrę Michaelę Rak z Polski. Było to pierwsze hospicjum na Litwie - kiedy Siostra Michaela tu przyjechała, na Litwie nie istniało nawet słowo "hospicjum". Przejęła stare więzienie i przekształciła je w dom, w którym dorośli i dzieci otrzymują wspaniałą opiekę od ponad 60 pracowników. Po pysznym posiłku zostaliśmy oprowadzeni i poznaliśmy jednego z pacjentów, który mówił do nas za pomocą maszyny odczytującej ruchy jego oczu, aby przeliterować słowa. Co miesiąc hospicjum musi zebrać 70 tys. euro, aby działać, a my byliśmy dumni, że mogliśmy dodać małą cegiełkę i opłacić rachunki za prąd. Byliśmy pełni podziwu dla pracy siostry Michaeli i jej zespołu, a ta wizyta podniosła nas na duchu po długim, prawie 140-kilometrowym dniu. 

After breakfast in the cute courtyard of our hotel, we bobbed down some cobbled lanes and out of Keidainai. A short way into the route, something loomed on the horizon. Something we hadn’t seen in days. A mountain! In the plains of Lithuania, a mountain. It was at least 20m high, its sides as steep as something really not very steep at all. Our brave cyclists toiled up the hill for seconds and seconds, finally arriving at the summit to cheers and high fives. It was shaping up to be an exciting day.
 
Soon enough we were zipping along, past the usual storks and fields and the odd factory. We stopped for snacks at the one shop in a one shop town somewhere along the way. Dave had decided this was the best moment for a sprint and only stopped 15km down the road, but he soon made friends with some locals and somehow explained the concept of an iPhone hotspot in sign language, relaying to the rest of the group the highly useful message that he was „just past the bridge and near the tree”. Kindly Lithuanians pointed him in the right direction and he was soon reunited with the group.
 
The name of the Day 3 route had not boded well, as it included that ominous word „gravel”, which was scheduled shortly after everyone had consumed far too many sugary products and fizzy drinks at the snack stop. However, the Lithuanian Ministry of Smooth Roads had clearly read our grumpy blog from yesterday and taken it to heart – the dreaded gravel never appeared and we were treated to 15km of the nicest, flattest, smoothest road so far. Jack and David weren’t convinced, and decided to add 10km just to avoid it anyway.
 
We were scheduled to eat a delicious lunch at the wonderfully named Kernaveland, but it turned out to be a rather odd collection of empty stalls. We checked out the local „shopping mall” (thanks Google), which turned out to be a small stall selling nothing edible. Luckily this two street town also has a local outdoor art gallery, where we were offered an extensive menu of soup and dumplings and ice cream. Luckily that was exactly what cyclists live off in eastern Europe, so we ordered 17 of each and ate our meal lounging in a garden full of surreal metal structures.
 
Then it was on to Vilnius – our excitement only dampened by finding ourselves on a three lane motorway that luckily had a lane just for electric cars. Given there appear to be precisely no electric cars in Vilnius, we had a whole lane to ourselves and finally made it into the beautiful winding streets of the old town where our hotel (a converted monastery) was waiting.
 
In Vilnius we visited our first hospice, the Pal. Kun. Mykolo Sopckos hospisas, founded by the incredible Sister Michaela Rak from Poland. This was the first ever hospice in Lithuania - when Sister Michaela arrived here, Lithuania did not even have a word for „hospice”. She took over an old prison, and has made it into a home where adults and children receive amazing care from over 60 staff. After a delicious meal we were treated to a tour and met one of the patients, who spoke to us using a machine that reads the movement of his eyes to spell words. The hospice needs to raise 70,000 EUR every month just to keep going, and we were proud to offer a contribution to help pay the hospice’s electricity bills. We were full of admiration for the work of Sister Michaela and her team, and the visit lifted our spirits after a long almost 140km day. 

Sometimes the promise of a flat ride is enhanced further by a mix of fate and competent governmental planning. One day one, the Latvian Ministry of Smooth Road Surfaces didn’t let us down, and replaced a long stretch of gravel with shiny new tarmac and arranged for a friendly tailwind. Cycling 115km almost, almost, seemed easy. On day two, fate, and the inhabitants of Lithuania’s town halls, contrived to challenge the hardiest of our cyclists. A not quite roaring headwind combined with bumpy road surfaces and a relentless barrage of irate lorry drivers who appear not to have been taught the meaning of the term: “wide berth”.

The day started with a 32km trek to the ‘Hill of Crosses’, a shrine discreetly used by pilgrims during the Communist era. Located 1km off a main road, the hill contains more than 100,000 crucifixes of all sizes – creating undoubtedly the most surreal but impressive stop off point in the history of the ride.

No less than 5 minutes after our departure, some kind of evil spirit intervened to snap Kerry’s derailleur meaning a trip to a friendly local bike shop and a 50km ride in the bus to lunch for one of Cycle Europe’s debutants. Meanwhile, the rest of us continued to play with the traffic under the hot sun amidst a largely unremarkable landscape and a smattering of small towns. Some brief entertainment was provided by two scrambled fighter jets and a mustering of storks overhead, closely followed by an army barracks with grey t-shirted, crew-cut new recruits completing Full Metal Jacket style training. Suddenly a sore bum and a few potholes didn’t feel quite so bad.

Lunch was in a venue one has come to expect from Cycle Europe. Why eat in a restaurant when you can eat in a windmill? After an hour of hearty Lithuanian fare, we headed back out for the final slog to the hotel via an ‘interestingly’ designed yellow and green corrugated iron ‘mini market’.

Following a warm, flat and lorry-filled day, we arrived in historic Kedanaiai, birthplace of the great Polish writer Czeslaw Milosz. After a cold beer, and an excellent meal, a few of the cyclists decided that 135km into a headwind wasn’t enough exercise for one day and took a walk around the 13th century old town and riverbank. Another day completed, tomorrow we press on to Vilnius to visit the first hospice of this year’s trip.

Czasami obietnica płaskiej jazdy jest ulepszona przez mieszankę losu i kompetentnego planowania rządowego. Pierwszego dnia łotewskie Ministerstwo Gładkich Nawierzchni Drogowych nie zawiodło nas i wymieniło drogę gruntową na piękny asfalt, a także zorganizowało przyjazny wiatr w plecy. Przejechanie 115 km na rowerze prawie, prawie, wydawało się łatwe. Drugiego dnia los, a także personel litewskich ratuszy, postawili wyzwanie nawet najtwardszym z naszych rowerzystów. Silny wiatr w twarz, a na dodatek wyboista nawierzchnia i sznur zdenerwowanych kierowców, których nikt chyba nie nauczył że kolarzy trzeba mijać o więcej niż trzy centymetry.
 
Dzień rozpoczął się od 32-kilometrowej wędrówki na "Górę Krzyży", do sanktuarium dyskretnie wykorzystywanego przez pielgrzymów w czasach komunizmu. Położone 1 km od głównej drogi wzgórze zawiera ponad 100 000 krzyży różnej wielkości – i jest bez wątpienia najbardziej przyprawiający o gęsią skórę przystanek w historii rajdu.
 
Nie mniej niż 5 minut po naszym wyjeździe, jakiś zły duch interweniował by złamać przerzutkę Kerry, co oznaczało wycieczkę do przyjaznego lokalnego sklepu rowerowego i 50-kilometrową jazdę samochodem na lunch dla jednej z debiutantek rajdu. W międzyczasie reszta z nas kontynuowała zabawę z ruchem ulicznym w gorącym słońcu, pośród w większości nieciekawego krajobrazu i kilku małych miasteczek. Krótką rozrywkę zapewniły nam dwa samoloty myśliwskie i bardziej często spotykane bociany nad głowami. Saraz po nich minęliśmy koszary wojskowe z nowymi rekrutami w szarych koszulkach i strzyżonych głowach przechodzącymi szkolenie w stylu Full Metal Jacket. W porównaniu, obolałe pośladki i kilka wybojów nie są tak złe.
 
Obiad był w lokalnu, którego można się już spodziewać podczas rajdu. Po co jeść w restauracji, skoro można w wiatraku? Po godzinie obfitego litewskiego jedzenia wyruszyliśmy w drogę do hotelu z krótkim przystankiem przy "ciekawie" zaprojektowanym żółto-zielonym "mini market" z blachy falistej.
 
Po ciepłym, płaskim i wypełnionym ciężarówkami dniu dotarliśmy do historycznego miasteczka Kedanaiai, miejsca urodzenia wielkiego polskiego pisarza Czesława Miłosza. Po zimnym piwie i wyśmienitym posiłku kilku rowerzystów uznało, że 135 km z wiatrem w twarz to za mało wysiłku jak na jeden dzień i wybrało się na spacer po XIII-wiecznym starym mieście i brzegu rzeki. Kolejny dzień zakończony, jutro jedziemy do Wilna, gdzie odwiedzimy pierwsze hospicjum w ramach tegorocznej wyprawy.

After a long few years, the air of Eastern Europe finally rang with the sound of cleats clipping in and Garmins beeping. This morning, sixteen cyclists rolled out of our swanky Riga hotel (although not before Dave had had the first, second, and third of his six punctures – a new Alina Foundation record). Narrowly escaping a bendy-bus related incident, we made our way out of the city and headed south, only to find the Latvian government hadn’t quite gotten round to building the slip road we planned to take. After navigating a dizziness inducing detour that threatened to take us back to Riga, we were soon pootling our way along beautifully smooth back roads flanked by colourful fields stretching in either direction, dotted with  local wildlife – storks, deer, and maybe (or maybe not) an eagle. These smooth surfaces were occasionally broken up by the inevitable railway track or tramline, but thankfully our only incident resulted in a remarkably graceful dismount by Grzes, and no damage sustained.

Our first stop was in Jelgava, where we arrived to find we had made such record time that the restaurants and cafes hadn’t yet opened! Here, further repairs to Dave’s bike resulted in punctures four, five, and six – and Ewa and Dave’s consequent 2-up time trial to the finish line, as the rest of us chivalrously decided they were quite capable of doing their own repairs. The rest of the morning was spent dreading the promised gravel sector. Jack and his e-bike, however, were looking forward to their time to shine, having been limited to 26kph all day while the rest of the team cruised just ahead at an annoyingly slightly faster 27kph. Phil also found himself limited to 26kph, as his comedy bike with miniature wheels span out at above-average speeds.

Fortunately for the majority (though not Jack), we made it across the border to Lithuania without the predicted gravel ever appearing – the Latvian road repairs had managed to finish this section since Google Street View last ventured to Eastern Europe a whole ten years ago. To compensate for the lack of gravel, the road surfaces promptly became pothole-ridden as soon as we crossed into Lithuania, and the drivers ever more impatient. Even the corner shops became slightly more threatening, with the usual ‘no rollerskates’ and ‘no dogs’ signs accompanied by one banning pistols from the supermarket.

After a supermarket sugar hit and a dubious coffee from a dusty machine in the town square, we headed for Joniskis. Another hour of blue skies and brilliant yellow fields, and we made it to our accommodation for the night, to be greeted by a jazz band and a dancing horse. Unfortunately, it turned out that these weren’t put on in our honour at all, but rather we had interrupted a wedding (possibly a christening, a second birthday, or some kind of bizarre double wedding, the jury is still out) and our hotel doubles as a horse riding/dressage venue. We settled in to celebrate a successful first day with beers in the sunshine.

Po kilku długich latach przerwy, w Europie wschodniej jeszcze raz rozbrzmiało odgłosem wpinanych korków i pikających Garminów. Dziś rano z naszego wytwornego hotelu w Rydze wyjechało szesnastu rowerzystów (ale nie dopóki Dave złapał pierwszą, drugą i trzecią gumę ze swoich sześciu dzisiejszych – nowy rekord Fundacji). Uciekając przed autobusem przegubowym który próbował się wepchać w nasz peleton, opuściliśmy miasto i skierowaliśmy się na południe. Niestety rząd Łotwy nie zdążył zbudować zjazdu wskazanego na naszej trasie, ale w końcu pokonaliśmy powodujący zawroty głowy objazd, który groził zabraniem nas spowrotem do Rygi.  Wkrótce śmigaliśmy po pięknych, gładkich bocznych drogach. W obu kierunkach rozciągały się kolorowe pola, udekorowane lokalną przyrodą – bocianami, jeleniami, a może (a może nie) orłem. Te gładkie powierzchnie od czasy do czasu przerywały tory – na szczęście Grześ pokonał jedyny incydent wdzięcznym zeskokiem z roweru.
 
Nasz pierwszy przystanek był w Jelgavie, gdzie dotarliśmy w tak rekordowy czas, że restauracje i kawiarnie jeszcze nie były otwarte! Tutaj dalsze próby naprawy rowera Davida zakończyły się gumami numer cztery pięć i sześć. Grupa szarmancko zdecydowała, że on da sobie radę i pojechała dalej, co spowodowało, że Ewa i David przemienili następny etap w jazdę drużynową na czas. Resztę poranka spędziliśmy myśląc o grożącym nam później odcinku drogi szutrowej.  Jedynie Jack i jego rower elektryczny z szerokimi oponami nie mogli się doczekać na ich moment, ponieważ rower jest ograniczony do 26 km na godzinę a reszta grupy jechała w irytująco ciut szybszym tempie 27 km na godzinę. Phil również był ograniczony do 26 km na godzinę, ponieważ jego śmieszny rower z miniaturowymi kołami nie dał sobie rady z szybszymi obrotami.
 
Na szczęście dla wszystkich (choć nie Jacka) udało nam się przekroczyć granicę z Litwą bez przewidywanego żwiru – widocznie projekt ulepszania łotewskich dróg datarł do tego odcinka od czasu, gdy ostatni raz Google Street View odwiedził Europę Wschodnią dziesięć lat temu. Aby zrekompensować brak żwiru, gdy tylko wjechaliśmy na Litwę, nawierzchnia drogi zamieniła się w dziury  a kierowcy zrobili się bardziej niecierpliwi. Nawet sklepiki stały się nieco bardziej groźne. Do zwykłych znaków “zakaz jazdy na rolkach” i „zakaz psów”, dodano a zakaz używania pistoletów w sklepie.
 
Po dawce cukru w ​​sklepiku i wątpliwej kawie z zakurzonej maszyny na rynku, udaliśmy się do Joniskis. Kolejna godzina błękitnego nieba i olśniewających żółtych pól i dotarliśmy do naszego noclegu na noc, gdzie powitał nas zespół jazzowy i tańczący koń. Niestety okazało się, że wcale nie zostały one zorganizowane na naszą cześć, a raczej wprosiliśmy się na ślub (może chrzciny, drugie urodziny, czy jakiś dziwaczny podwójny ślub, nadal nie wiadomo) i nasz hotel pełni również funkcję ośrodka jazdy konnej. Piękny taras hotelu okazał się idealnym miejscem aby świętować udany pierwszy dzień przy piwie na słońcu.

They've gathered in Riga from all over the world - some flew in from Canada and made it across London in a tiny car with a giant bike box, others spent 14 hours in a car learning Polish with their new friends, others made the international bus journey from Poland hugging their bikes for comfort, others went straight form performing life saving surgery on a lizard in the UK to a plane to be here. Bikes are built, with a little help from a local mechanic who is far too busy yet spent 14 hours fixing our bikes, fuelled by an enormous breakfast (your correspondent only discovered the pile of large plates and trays after making 17 trips to the self serve breakfast bar with a miniature saucer), and ready to go. 1000 km left!

Zjechali do Rygi z całego świata - niektórzy przylecieli z Kanady i przejechali przez Londyn maleńkim samochodem z gigantycznym pudłem na rowery, inni spędzili 14 godzin w samochodzie ucząc się polskiego z nowymi przyjaciólmi, inni wybrali międzynarodową podróż autobusem z Polski przytulając rower dla otuchy, inni przyjechali prosto z sali operacyjnej gdzie ratowali życie jaszczurki. Rowery są gotowe – jest w tym duża zasługą lokalnego mechanika, który ma za dużo pracy ale mimo tego spędził 14 godzin na naprawie naszych rowerów. Po ogromnym śniadaniu (twoja kolezanka odkryła stos dużych talerzy dopiero po 17 wycieczkach do bufetu z miniaturowym spodkiem) jesteśmy gotowi. Pozostało tylko 1000 km!

W tym roku ponad 50 kolarzy uczestniczyło w wirtualnym rajdzie dla hospicjów. Razem zebraliśmy 30.686 zł dla polskich i litewskich hospicjów, i przejechaliśmy w sumie 12,320 km w Polsce, Litwie, Anglii, Francji, Ameryce i Kanadzie. Z całego serca dziękujemy wszystkim, którzy pedałowali, darowali pieniądze i wsparli naszą akcję.
 
Szczególne wyróżnienie (i rarytas – kubek Fundacji Babci Aliny) dla tych kolarzy:

• Podczas 9 dni, od 6 do 14 czerwca, mistrzem wirtualnego rajdu dla hospicjów jest Anna Lisznianska. Ania przejechała niesamowite 1,039km. Gratulacje Aniu, żółta koszulka lidera dla Ciebie!
  
• Koszulka w grochy i tytuł królowej gór otrzymuje Anita Holender, która pokonała ponad 10,000m wspinaczki mimo temu, że jeździ w południowej Anglii, terenach nie słynących z gór – okazuje się że pagórki się sumują!
• Zielona koszulka w klasyfikacji sprinterskiej otrzymuje Marcin Schabowski. Marcin przejechał ponad 900km w 64 godziny (w tym przerwy i sen) i w sumie 1,000km w tygodniu. Niesamowita wytrwałość i determnacja, mamy nadzięję, że teraz wreszcie ucią sobie drzemkę!
• Białą koszulkę dla najlepszego „młodego” zawodnika wygrała Anetta Sarnowska - w jej pierwszym rajdzie dla Fundacji Babci Aliny była pierwszą osobą, która pokonała 1,000km i nawet deszcz jej nie zatrzymał!

 
I jeszcze extra-specjalna koszulka dla Janusza.Janusz nie tylko wykonuje ciężką pracę prowadzenia Fundacji Babci Aliny na codzień, ale także pokonał ponad 1000km!
 
No i muszę uznać wspaniałą drużynę Vancouver, którzy wspólnie pokonali ponad 1.300km w jeden dzień.
 
Chapeau bas dla wszystkich uczestników!
 
W związku z panującą pandemią COVID-19 musieliśmy podjąć trudną decyzję o odwołaniu tegorocznego rajdu „Przez Europę dla polskich hospicjów”. Tymczasem wiemy, że hospicja, które wspieramy, potrzebują pomocy, teraz bardziej niż kiedykolwiek. Pozyskiwanie środków w sposób bezpośredni, w postaci zbiórek i kwest jest w obecnej sytuacji niemożliwe. Środki ochrony osobistej podrożały, nawet o kilkaset procent, a podopieczni hospicjów są wśród osób najbardziej narażonych na koronowirusa. Dzięki funduszom zebranym podczas wirtualnego rajdu mogliśmy sfinansować wynagrodzenie dla lekarzy i pielęgniarek pracujących podczas pandemii, zapłaciliśmy podstawowe koszty hospicjów stacjonarnych n.p. prąd, gaz, wodę. Zakupiliśmy także niezbędny sprzęt taki jak łóżka i koncentratory tlenu. Nie moglilbyśmy tego zrobić bez waszego wsparcie, więc dziękujemy Wam z całego serca za wsparcie.
 
Jeśli chcesz pomóc, możesz przekazać darowiznę przez przycisk „DONATE” po prawej. A jeśli w tej chwili masz okazję wesprzeć lokalne hospicjum lub kogoś z Twojej społeczności, zrób to. Chociaż wielu z nas jest silnych i zdrowych, zróbmy co w naszej mocy, aby pomóc tym, którzy są najbardziej narażeni.

Planujemy wrócić z jeszcze bardziej niesamowitym i specjalnym rajdem „Przez Europę dla polskich hospicjów” w 2021. Ta sama trasa, ta sama wspaniała przygoda, data: 5–13 czerwca 2021 r. Będzie to okazja do zrobienia wszystkiego, co kochamy i za czym tęsknimy – być na zewnątrz, w grupie, podróżować i zrobić coś, aby pomóc tym, którzy dotkliwie odczuli ten kryzys.

W międzyczasie, dziękujemy za wsparcie w trudnych dla wszystkich czasach. Bądźcie zdrowi i bezpieczni. Nie możemy się doczekać, aby zobaczyć się gdzieś na rowerze, kiedy to się skończy!

This year, more than 50 people took part in our virtual Cycle the World, raising £6,137 for hospices in Poland and Lithuania! We cycled a total of 12,320km in Poland, Lithuania, England, France, America and Canada. A huge THANK YOU to everyone who took cycled, donated and supported us.
 
A special shout out (and a collector’s edition Alina Foundation Cycle the World mug) goes to:

• Ania Liszniańska, our Cycle the World champion, who cycled an amazing 1,039km between 6 - 14 June! Congratulations Ania, the maillot jaune for you!
• Anita Holender, who gets the polka dot jersey for Queen of the Mountains for climbing over 10,000m despite riding in the south of England, not exactly renowned for its mountains - turns out those rolling hills do add up!
• Marcin Schabowski, who gets the green jersey for the best 'sprinter'. Marcin rode over 900km in 64 hours (including rest and sleep breaks) for a total of 1,000km. An amazing feat of endurance and sheer determination, hopefully he is now having a nap.
• Anetta Sarnowska, who gets the white jersey for the best "young" rider - in her very first Alina Foundation ride she was the first to crack the 1,000km mark and never let the rain stop her.

 
An even bigger shout out to Janusz Holender, who gets an extra special jersey – he not only does all the hard work behind the Alina Foundation but managed to cycle over 1000km.
 
And a special thank you to Team Vancouver, who rode over 1,3000km between them in one day: Piers, Dan, Tom, Eva, Ali, Vickie, James, Alex, Kass, Sarah, Sean, Craig, Alice and Karen!
 
Chapeau bas to everyone!
 
We were very sad to cancel this year’s Cycle Europe ride due to the coronavirus pandemic, but we knew that the hospices we support need help, now more than ever. Raising funds in person and through real-life events has been impossible, prices for personal protective equipment have skyrocketed, and the people hospices care for are among the most vulnerable to COVID-19. Thanks to the money raised during the virtual ride we were able to buy personal protective equipment for hospice staff, paid the wages of doctors and nurses who’ve continued to work through the pandemic, and even supported everyday costs such as electricity so that hospices can stay open. We’ve also continued to fund essential equipment such as beds and oxygen concentrators. We couldn’t do any of that without your support, so THANK YOU!
If you would still like to donate, you can do using the donate button on the right. And if you have an opportunity to help a local hospice or someone in your community at this time, please do so. While many of us are strong and healthy, let’s do what we can to help those who are most vulnerable.
 
We plan to come back with an even more awesome and special Cycle Europe 2021. Same route, same great adventure, 13 – 20 June 2021. It’ll be an opportunity to do all the things we love and miss – to be outside, in a group, to travel, and to do something to help those who have been dramatically affected by this crisis.
 
In the meantime, thank you for your support during challenging times for everyone. Stay healthy and be safe. We look forward to seeing you on a bike ride somewhere, once this is all over.

Having survived his run-in with the local farmer’s field the night before, and courtesy of some strong painkillers, Prasan was back on his bike today sporting a pair of casual baggy shorts more reminiscent of a trip to the local corner store than the final 100km stage of a 1,000km epic bike trek.
 
After a classic Polish breakfast of freshly baked goods, mystery pork products and scrambled eggs we pedalled a whopping 3km before stopping to top up our calorie levels with cake with the staff and volunteers of the St. Padre Pio hospice in Pszczyna. We heard about the growth of this hospice and their efforts to respond to the needs of the local community, and Ania, Peter and Marcin handed over three new oxygen concentrators. The hospice is currently run from the church vestry, and we walked over to visit the site where the team is building a brand new building that will include a seniors facility, palliative care clinic, a residential hospice and beds for the homeless. While Big Dan, ever the engineer, inspected the fascinating ductwork, the rest of us admired the big windows and sense of space. Phil, in his trademark fluent Polish asked “Who is Padre Pio” and received an eloquent and lengthy response. Unfortunately for Phil this was also in Polish, and did not include any of our favourite Texan’s Polish catchphrases (Padre Pio was not described as “dope” and was unlikely to tell anyone to “get lost”) [Editor’s note: Phil - in case you are still wondering, St. Padre Pio was an Italian priest who established a medical clinic, La Casa sollievo della sofferenza.]
 
Our entertainment for the afternoon was provided courtesy of some interesting routing choices, including several stretches of gravel (Prasan was carefully supervised through these and survived unharmed) as well as increasingly dense fields of wheat that google maps had described as bike routes, clearly as part of some hilarious April Fool prank.
 
Along the way we took a moment to pause by the barbed wire fences, towers and railway line of Auschwitz-Birkenau. It’s hard to comprehend the scale of the atrocities committed in this concentration camp set in the middle of this seemingly idyllic region of Poland.
 
Our first group of cyclists arrived in Kraków shockingly early, so we decided to bike past the finish and go hide behind some trees until our designated time of arrival, much to the confusion of the families and hospice staff awaiting our arrival. It turns out it is hard to sneak by anyone as a group of a dozen cyclists in matching lycra.
 
Our team gathered ready to bike together to the finish, but yet again it turned out that the last kilometre of any journey is often the most dangerous. Just 1000m short of the finish, Marianna was riding down a separated bike path when a driver decided to turn across the clearly marked, bright red bicycle lane. Luckily Marianna escaped the resulting collision with only scrapes and bruises, and we were treated to a display of Polish police efficiency as the officers photographed the wrong bike and lectured the wrong driver before we pointed out that neither Peter’s tank nor Kuba’s van had been involved in the accident, and that the scrape six feet up the side of our van could not possibly have been caused by a crash with a terrestrial mode of transport.
 
All parties safely accounted for we finally reached our finish line and joined the volunteers and families of Alma Spei children’s hospice for well-deserved celebrations. Pawel, Robert, Ola and Alex handed over two portable oxygen concentrators funded by the Alina Foundation and Volare Vocal Group, and we had the pleasure to meet two of the children supported by the hospice, Maciek and Emma, and their families. We were also delighted to see Darek, a Cycle Poland veteran.
 
Phil and Ania received awards for their sterling fundraising efforts, and we celebrated Kuba’s birthday with a rousing rendition of Happy Birthday. Marianna and Prasan received awards as the only two people in the ten-year history of Cycle Poland to end up needing an ambulance, and Jack received the coveted Cyclist of the Year award for his grit, determination and good humour.
 
The ride wouldn’t happen without Janusz’s tireless hard work and dedication researching the best spots in rural Poland to house 20+ cyclists, negotiating extra sized meals (“Yes, they will eat it all... and by all, I mean everything you have”) and figuring out our finances. So to celebrate 10 years of biking across Poland (and now Europe) for Polish hospices, we presented Janusz with a print including photos from each ride as a small token of our appreciation for all the work he has put in.
 
As each cyclist makes their way back home, whether down the road to Krakow or all the way to Denver, it remains to say a heartfelt thank you to everyone who made this ride amazing. To each of our cyclists for your sweat, positive energy and fundraising efforts. To the hospices for their warm hospitality and the work you do every day. To our families and friends for supporting this cause and putting up with long absences and smelly laundry. To everyone who donated and helped us deliver new equipment that is so needed.
 
Most of all, our best wishes go out to the patients and families who will benefit from the equipment we have delivered. You are our inspiration and our reason for riding.
 
Thank you – and until next time!

Prasan przeżył wczorajsze starcie z zaoranym polem i dzięki mocnym środkom przeciwbólowym znowu siadł na rower, tym razem w nieformalnych luźnych spodenkach, bardziej nadających się wycieczkę do niedalekiego sklepiku po prowiant niż na ostatni 100km etap 1000km rajdu.
 
Po klasycznym polskim śniadaniu, świeże pieczywo, jajecznica i tajemnicze produkty wieprzowe, przejechaliśmy całe 3km nim zatrzymaliśmy się, aby doładować kalorii ciastem z ekipą Hospicjum św. Ojca Pio w Pszczynie. Usłyszeliśmy o rozwoju tego hospicjum i ich wysiłkach, aby zaspokoić potrzeby lokalnej społeczności. Ania, Peter i Marcin przekazali trzy nowe koncentratory tlenu. Siedzibą hospicjum jest aktualnie zakrystia, więc po spotkaniu przeszliśmy na plac budowy nowego budynku, w którym będzie hospicjum stacjonarne, ośrodek dla seniorów, pokoje dla bezdomnych i przychodnia paliatywna. Podczas gdy duży Dan, z zawodu inżynier, dokonywał fachowego przeglądu rynien reszta z nas zachwycała się dużymi oknami i poczuciem przestrzeni. Phil swoim „płynnym” polskim spytał, kim był Ojciec Pio i otrzymał elokwentną i wyczerpującą odpowiedź. Niestety, dla Phila, była ona wygłoszona w języku polskim i nie zawierała jego ulubionych polskich zwrotów (Ojciec Pio nie został opisany jako „czadowy” i mało prawdopodobne, ze powiedział do kogoś „strać się”). [Uwaga redaktora: Phil – jeśli jeszcze się zastanawiasz to św. Ojciec Pio był włoskim księdzem, który założył przychodnie La Casa sollievo della sofferenza.]
 
Popołudniową rozrywkę zapewnił nam interesujący wybór trasy, z wieloma odcinkami pokrytymi żużlem (Prasan był uważnie nadzorowany i nie odniósł obrażeń) jak również zarośniętymi gęsto pszenicą. Mapy Google opisywały to, jako ścieżki rowerowe, wyraźnie był to prima aprilisowy żart.
 
Przystanęliśmy na moment przy płocie z drutu kolczastego, wieżach i linii kolejowej Oświęcim-Brzezinka. Ciężko zrozumieć skale zbrodni popełnionych w tym obozie koncentracyjnym położonym w tym sielankowym regionie Polski.
 
Pierwsza grupa rowerzystów przybyła do Krakowa szokująco wcześnie więc postanowiliśmy przejechać metę i ukryć się za drzewami by pojawić się na mecie we właściwym czasie. Zmyliło to rodziny i pracowników hospicjum, okazało się, bowiem, że trudno przemknąć się niezauważonym, gdy jest się sporą grupą rowerzystów ubraną w identyczne koszulki.
 
Zebraliśmy cały zespół gotowi do przejechania mety i znowu okazało się, że ostatni kilometr jest często najbardziej niebezpieczny. 1000 metrów przed metą Marianna, jadąc po oddzielnej ścieżce rowerowej, została potrącona przez samochód, gdy jego kierowca zdecydował się przejechać przez wyraźnie zaznaczoną, czerwona ścieżkę rowerową „bo jej nie zauważył”. Na szczęście Marianna wyszła z tej kolizji tylko z zadrapaniami i sińcami. Polska policja bardzo się wykazała fotografując zły rower i upominając niewłaściwego kierowcę. Musieliśmy im wytłumaczyć, że ani „czółg” Petera ani samochód Kuby nie brały udziału w wypadku a zadrapanie na naszym samochodzie na wysokości 2 metrów nie mogło być spowodowane przez pojazd naziemny.
 
Po zebraniu wszystkich uczestników ostatecznie przejechaliśmy metę i spotkaliśmy się z wolontariuszami i rodzinami dziecięcego hospicjum Alma Spei na zasłużone uroczystości. Paweł, Robert, Ola i Alex przekazali 2 przenośne koncentratory tlenu ufundowane przez Fundację Babci Aliny i zespół muzyczny Volare. Mieliśmy też przyjemność spotkania dwójki dzieci wspieranych przez hospicjum – Maćka i Emmę -  i ich rodziny. Zobaczyliśmy się też z Darkiem, weteranem rajdu przez Polskę.
 
Phil i Ania otrzymali nagrody za najlepsze wyniki w zbieraniu funduszy i świętowaliśmy urodziny Kuby głośno śpiewając Sto Lat. Marianna i Prasan otrzymali nagrody jako jedyna dwójka ludzi w 10 letniej historii rajdu potrzebująca karetki. Jack otrzymał pożądany tytuł Rowerzysty Roku za swoja postawę, determinację i poczucie humoru.    
 
Rajd nie odbyłby się bez ciężkiej, niestrudzonej pracy Janusza i jego zaangażowania w wyszukiwaniu najlepszych miejsc w Polsce gotowych przyjąć ponad 20 rowerzystów, umiejętności negocjowania wielkości posiłków („Tak proszę Pana, oni zjedzą wszystko i przez wszystko rozumiem wszystko, co kuchnia posiada”) oraz jego kontroli nad naszymi finansami. Więc świętując 10 lecie rajdów przez Polskę (i teraz Europe) dla polskich hospicjów przekazaliśmy mu plakat ze zdjęciami z wszystkich rajdów by, chociaż tak skromnie podziękować mu za jego pracę. 
   
Po tygodniu przygód Nasi rowerzyści już wracają do domów, czy jest to blisko do Krakowa czy do dalekiego Denver, i pozostaje nam tylko podziękować z całego serca wszystkim, którzy przyczynili się do tego by uczynić ten rajd wspaniałym doświadczeniem. Dziękujemy wszystkim rowerzystom za pot, pozytywną energię i wysiłki w zbieraniu funduszy. Naszym rodzinom i przyjaciołom za wsparcie, godzenie się na długą nieobecność i brudne pranie. Także wszystkim, którzy nas wsparli i pomogli dostarczyć nowy tak bardzo potrzebny sprzęt.
 
Najbardziej jednak zależy nam by przesłać najlepsze życzenia pacjentom i ich rodzinom korzystającym z dostarczonego przez nas sprzętu. Jesteście naszą inspiracją i przyczyną, dla której bierzemy udział w rajdzie.
 
Dziękujemy i do zobaczenia!