| Pierwszy oficjalny dzień tegorocznego rajdu rozpoczął się od instruktażu i przedstawianie się – jwszyscy dowiedzieliśmy się jakie są lubione miejsca na świecie innych kolarzy, ale od razu zapomnieliśmy ich imiona. Po krótkim guzdraniu się, wytoczyliśmy się z Wiednia na Donauisel (ścieżkę rowerową wzdłuż Dunaju znaną Wam z wczorajszego blogu), omijając wielu nudystów i próbując patrzeć raczej na łódki ścigające się w lokalnych regatach. Po drodze czekało na nas kilka nawigacyjnych przygód, tak aby sprawdzić czy wszyscy się już obudzili – okazało się, że nie mieliśmy jechać ani tą ślepą ulicą ani po schodach, a szutrowy szlak jednak był częścią trasy. Krótkie odcinki szutrowe nie tylko wyznaczały nam rytm dnia ale i zmuszały do częstej zmiany opon. Mimo tego, czas płynął szybko i wkrótce byliśmy już w Bratysławie. Kiedy zebraliśmy grupę i szykowaliśmy się aby przejechać most zauważyliśmy że zniknął Jack. Następny dzień, następny objazd po przeciwnej stronie drogi, ale na szczęście ten okazał się skrótem i Jack czekał na nas na starym mieście w Bratysławie. Po solidnym obiedzie w postaci tradycyjnych pierogów zup z soczewicy, i litrów odświeżającej lemoniady, pożegnaliśmy Davida, który wracał do Wiednia. My za to byliśmy gotowi stawić czoło temu, co na nas czekało po południu. Nie zdawaliśmy co na nas czeka. Były pierwsze ofiary rajdu – kolizja pszczoły i kolarza a także spotkanie rowera z szynami tramwaju. Na szczęście nic się nie stało ludzkim uczestnikom tych wypadków – niestety pszczoła wyszła na tym gorzej. Temperatura, już dająca w kość kiedy dotarliśmy do Bratysławy, była co raz wyższa ii dotarła do 35 stopni. Wiatr, nie chcąc dać się pobić, także wzrastał, a my czuliśmy się jakbyśmy walczyli z ogromną suszarką do włosów przez niekończące się kilometry. Ścieżka wzdłuż Dunaju, która wydawała się tak piękna, przemieniła się w monotonną procesję zielonej wody i identycznych wsi, tylko czasami przerywane skuterami wodnymi i szalejącymi kitesurferami, oraz jak zwykle nudystami. Owiani wiatrem i spaleni słońcem nie mogliśmy doczekać się przerwy. To było pierwsze ocienione miejsce od lunchu. Wypiliśmy większość wody z samochodu, wykupiliśmy zawartość najbliższego sklepiku I ruszliśmy na ostatni etap naszej podróży. Po przekroczeniu mostu znaliźliśmy się na Węgrzech. Musieliśmy jeszcze zmierzyć się z drogami z zakazem jazdy rowerem, ale ścieżki rowerowe doprowadziły nas w końcu do wspaniałego hotelu w którym serwowano kolację, piwo było po 2 Euro a sklep z lodami tuż za rogiem. Jesteśmy gotowi na kolejny, jeszcze cieplejszy dzień i pierwsze podjazdy! | The first official day of this year’s ride was kicked off after breakfast with a briefing and an introductory session, in which we all duly noted each others’ favourite places in the whole world, but may have forgotten a few names. After a small faffing session, we rolled out of Vienna onto the Donauinsel (the bike path along the Danube, made famous by yesterday’s blog), dodging vast numbers of nudists and trying to keep our eyes firmly on the boats in the local regatta. A few minor navigational challenges were thrown in, just to make sure everyone was on the ball – as it turned out, we weren’t meant to go down that dead end or up those stairs, but the gravel track was indeed part of our route. Short gravel sections would punctuate the day, and puncture a few tyres. Nevertheless, the morning flew past with relatively few hitches, and soon we found ourselves emerging from the fields surrounding the Danube into the city of Bratislava, Slovakia. As we gathered just before crossing the river, we noticed that Jack was missing. Another day, another detour on the opposite side of the river, but thankfully this one had given him a shortcut, and he was waiting to meet us in Bratislava’s old square. After a hearty lunch featuring traditional dumplings and lentil soups, and litres upon litres of refreshing lemonade, we said goodbye to David, who was headed back to Vienna, while we were ready to tackle whatever the afternoon threw at us – little did we know that it would throw a lot. We saw our first casualties of the ride, with a cyclist vs bee collision, and the tram tracks of Europe claimed their first victim. Thankfully, all human parties were fine, although the same cannot be said for the bee. The heat, already noticeable as we approached our lunch stop, climbed ever higher, eventually reaching 35 degrees. The wind, not wanting to feel left out, also stepped up to the challenge, leaving us battling what felt like a power hairdryer for endless kilometres. The once-scenic Danube cycle path became a monotony of green water and identikit villages, very occasionally broken up by jet skiers and kite surfers ‘having actual fun’, and the ever-present nudists, stalwarts of the Danube banks. Our afternoon stop couldn’t come soon enough, and after hours of being battered by wind and sun, we rolled into the first shade we’d seen since lunchtime. Drinking most of the van’s water supply, and frightening an unsuspecting Slovakian shopkeeper about to close up for the day into supplying their entire stock of ice cream, we steeled ourselves for the last section of the day. We plodded on, and soon crossed the bridge into Hungary, where, on the sole rode to Gyor, we were met with an unhappy sight: no bikes beyond this point. Following some panicked googling and re-routing of Garmins, we set off, keen to discover what kind of cycle paths the Hungarians would provide. Lured in by the fresh tarmac, and powered only by ice cream fumes and the thought of a lovely goulash-based dinner, we trundled on, from tarmac, to gravel, to dodgy pavements, until eventually arriving at an impressively palatial hotel, complete with buffet dinner, 2 euro beers, and an ice cream shop round the corner. Rehydrated and refuelled, 21 cyclists are ready for an even hotter day, and our first taste of an uphill gradient tomorrow. |
RSS Feed
