Following a gruelling day five, which included three large hills and a mountain of Vodka-shaped regrets, we were rewarded with a relatively straightforward day six.

The day started with a medium-sized climb out of Korbielow, a rustic ski town close to the Slovak border. After 3km we reached a barely noticeable border crossing and descended into Slovakia where we were greeted with roads perfect for cycling, small climbs and steep downhills – challenging but not too challenging – a timely reminder that sometimes cycling is just an incredible way to see a country and not merely masochistic madness that tests your mind and body to the limit.

We ploughed our way through Northern Slovakia for about 25km, the Tatra Mountains watching over us on the right and vast green fields either side. We re-entered Poland at an even less noticeable border crossing and stopped for a brief snack in Czarny Dunajec before swinging South towards Zakopane, our destination for the night and the location of our next hospice visit.
​
The enormous Tatras were now right in front of us, a target to head towards. We cycled through beautiful villages with wooden houses full of character, the sound of car horns intermingled with the sound of cow bells - tourism mixing with the traditional life that seems to still exist in this part of Poland.  The wooden houses are washed by hand every year!

The ride to Zakopane was a slight uphill for almost 20km, a long slog as the effects of day 5 were still being felt in our legs. Mercifully the last 5km into the town was a steep downhill on perfectly kept road with few bends, no doubt a fair few of us will have hit our top speed for the week on this stretch.

We were greeted at the Zakopane hospice by a number of individuals including the director, nurses, volunteers and admin staff. The director gave a short talk explaining the work of the hospice and how they have been helped by the Alina Foundation. In a moving moment she showed us a picture of a smiling terminally ill man who has received a new bed with funds raised by Cycle Poland. She explained how this bed has given him his independence back as, using the hoist, he is now able to get himself in and out of bed. She explained they do not usually share pictures of their patients but the man insisted she show us his picture and to tell us that his smile was for us. She added that this picture demonstrates that palliative care is not all doom and gloom, there is happiness in every patient’s final days.

After the hospice visit we took the short 2km ride to the hotel where we posed for photos for two of Cycle Poland 2016’s sponsors – Tomek’s company, ATS Transport, who have provided the support van for free, and FA Engineered Nutrition and Vitarade who provided us with free energy drinks and protein bars.
​
The day will no doubt finish at a bar in Zakopane where we will watch Poland hopefully humiliate Cristiano Ronaldo’s Portugal and I will show I am the better man by supporting them despite my fellow cyclists raucous support for Iceland a few days ago… Polska, Biało-Czerwoni!!

​Po wyczerpującym piątym dniu, w którym były trzy wspinaczki na wysokie przełęcze oraz morze żalu po wypitej wódce, zostaliśmy wynagrodzeni względnie łatwym kolejnym dniem.
 
Dzień rozpoczął się niezbyt długą wspinaczką z Korbielowa, ośrodka narciarskiego o wiejskim klimacie znajdującego się w pobliżu granicy ze Słowacją. Po trzy kilometrowym podjeździe minęliśmy ledwie zauważalną granicę i rozpoczęliśmy zjazd na Słowację. Zostaliśmy powitani drogami idealnymi dla rowerzystów, małymi podjazdami i stromymi, trochę wymagającymi zjazdami, przyjemnym przypomnieniem, że kolarstwo bywa wspaniałym sposobem na zwiedzanie, a nie tylko na wpół masochistycznym szaleństwem, które sprawdza granice wytrzymałości twojego ciała i psychiki.
 
Kontynuowaliśmy naszą podróż przez północną Słowację przez 25 km, Tatry spoglądały na nas z prawej strony a rozległe zielone pola były dookoła. Powróciliśmy do Polski przez jeszcze mniejsze przejście graniczne i zatrzymaliśmy się na przekąskę w karczmie w Czarnym Dunajcu. Potem skierowaliśmy się na południe, w stronę naszego dzisiejszego celu, Zakopanego, miasta, gdzie ma siedzibę kolejne hospicjum, które chcemy odwiedzić.
 
Ogromne Tatry wyrastały przed nami, zachęcając aby wysunąć się na czoło peletonu. Przejeżdżaliśmy przez piękne wsie zabudowane drewnianymi, mytymi corocznie, pełnymi uroku chałupami. Klaksony samochodów mieszały się z dźwiękami krowich dzwonków – turystyka wymieszana z tradycyjnym życiem mieszkańców, które w tej części Polski przetrwało do dziś.
 
Droga do Zakopanego delikatnie wznosiła się przez pierwsze 20 km, będąc wyzwaniem po wyczerpującym piątym dniu, który ciągle czujemy w nogach. Szczęśliwie ostanie 5 kilometrów to był stromy zjazd po doskonałych drogach z niewielką ilością zakrętów. Bez wątpliwości, przynajmniej kilku z nas pobiło swój tygodniowy rekord prędkości.
 
W zakopiańskim hospicjum przywitało nas duże grono osób, między innymi pani Dyrektor, pielęgniarki, pracownicy administracyjni i wolontariusze. Pani Dyrektor opowiedziała o historii i obecnej pracy hospicjum, oraz o tym jak Fundacja Babci Aliny im pomogła. To była wzruszająca chwila, gdy pokazała nam zdjęcie terminalnie chorego pana, który właśnie otrzymał łóżko zakupione z funduszy zebranych przez Rajd przez Polskę dla polskich hospicjów. Wyjaśniła nam, jak łóżko przywróciło mu niezależność, gdy używając podciągu może samodzielnie w nim się położyć, czy z niego wstać. Normalnie nie udostępnia zdjęć pacjentów, ale ten chory nalegał aby pokazała nam jego fotografię z uśmiechem przeznaczonym dla nas. Dodała, że zdjęcie to pokazuje, że opieka paliatywna to nie tylko smutek i zniechęcenie, ale jest też radość w ostatnich dniach życia.
 
Po wizycie w hospicjum przejechaliśmy dwa kilometry do hotelu, gdzie pozowaliśmy do zdjęć dla sponsorów Rajdu przez Polskę dla polskich hospicjów, Tomka firmy ATS Transport, która za darmo użyczyła nam samochodu i  FA Engineered Nutrition, która podarowała nam napoje i batony energetyczne.
 
Ten dzień bez wątpliwości zakończy się w barze w Zakopanem, gdzie zobaczymy mecz, w którym Polacy, miejmy nadzieję, rozgromią Portugalię Christiano Ronaldo. A ja pokażę, że jestem lepszym człowiekiem od moich kolegów rowerzystów, którzy do ochrypnięcia kibicowali Islandii kilka dni temu. Polska, Biało-Czerwoni!!!

Dzisiejszy dzień zaczął się dużo spokojniej niż poprzedni skończył. Ci, którym udało się dotrwać do śniadania byli niezwykle spokojni (może to przez dużą różnorodność potraw śniadaniowych w bufecie), a innych po prostu zabrakło...

Przed wyjazdem pożegnaliśmy się z Moniką i Izą, które po czterech dniach wspólnej podróży opuszczały nas i jechały do domu. Mamy nadzieję, że przez te cztery dni było im równie przyjemnie z nami co nam nimi! Do zobaczenia w przyszłym roku!

Dzisiejszy podział na grupy nie dokonał się ze względu na prędkość jazdy jak w dniach poprzednich, ale samopoczucie związanym ze spożyciem napojów wyskokowych w dniu poprzednim. Poważnie osłabiona grupa 9 osób ruszyła około godziny 8:09, a Marek, Tomek i Dan rozpoczęli pościg jakieś półtorej godziny później. Zespół Phil wybrał najspokojniejszą opcję i po prostu pospał do lunchu po czym sprytnie pojechał skrótem, oszczędzając sobie jakieś 30 km i większość wspinaczki.

Tematem poranka były absolutnie podjazdy. Rozpoczęliśmy już od samego hotelu wspinaczką na Biały Krzyż, który znajduje się na wysokości  934 metrów. Gdy mijaliśmy kolejne wyciągi narciarskie kusiło nas aby je uruchomić i z nich skorzystać, ale nie ulegliśmy tej pokusie. Kochany Andrzej specjalnie dla nas złapał gumę po drodze i w ten sposób dał nam szansę dotrzeć do góry przed nim, gdzie czekła już Ewa aby uwiecznić ten moment na zdjęciu .

Po twórczej dyskusji na temat dalszej trasy z lokalnymi kolarzami, których spotkaliśmy u góry, baaardzo długi zjazd zaprzepaścił całą naszą ciężką pracę i aby dotrzeć do Kubalonki trzeba było zaczynać od nowa. Wysoka temperatura, kąt nachylenia i kac zupełnie nas otępiły przez co przegapiliśmy ośrodek prezydencki. Poranek zakończyliśmy wspinaczką do Koniakowa, który ciągnął się niemiłosiernie. Widok Ewy z aparatem fotograficznym oznaczał, że nasza męczarnia dobiegła końca.

Na górze zatrzymaliśmy się na przekąskę i uzupełnienie płynów, ale nikt nie skorzystał ze specjalnej promocji Mioduli (która jak się okazało jest dostępna nie tylko w jednym barze w Szczyrku, ale w większości tego typu przybytków w Polsce ). Przez cudowne widoki otaczających nas gór nie chciało nam się wyjeżdżać, ale z drugiej strony kusił nas 30 kilometrowy zjazd do Żywca. Czasami było stromo, czasami wyboiście, a momentami jedno i drugie, tak czy inaczej było to wytchnienie od ciągłego pedłowania.

Tak nam się podobał ten zjazd, że prawie przegapiliśmy hospicjum. Musieliśmy zawrócić i w końcu do niego trafiliśmy. Na miejscu powitali nas woluntariusze, którzy zaraz też poczęstowali nas pożywnym gulaszem i pysznym ciastem.  Dowiedzieliśmy się od nich o działalności hospicjum, które opiekuje się 40-50 pacjentami  w okolicy i zapewnia im niezbędną opiekę i sprzęt taki jak opatrunki, materace przeciw-odleżynowe i koncentratory tlenu zakupione przez Fundację . Andrzej i Darek symbolicznie przekazali te dary, choć faktycznie pacjenci już z nich korzystają, co pokazuje jak bardzo są potrzebne.

Droga z Żywca, to zaledwie 23 km do Korbielowa, gdzie czekał na nas nocleg. W międzyczasie Phil, któremu najwidoczniej nie było wczoraj dość, postanowił zwiedzić browar w Żywcu. W Korbielowe rozgośiliśmy się w naszych ogromnych pokojach, z których mieliśmy fantastyczny widok na okolicę, a w oczekiwaniu na kolację zwiedziliśmy stodołę pełną starych pamiątek  - Janusza szczególnie zainteresowało stare narzędzie do kopania ziemniaków. Po ciężkim dniu czekamy na jutrzejszy dzień “wypoczynkowy” (choć “wypoczynek” to może nie jest w tym miejscu najwłaściwsze słowo).

This morning some (Dan) woke up mourning England's latest European exit, while others (almost everyone else) celebrated the victory of the underdogs (Iceland, 2:0 in the European Cup, for those unaware of this week's major world events).  In a post script to yesterday's blog, we also discovered that Iza and Monika had arrived late at the hotel due to a scenic shortcut communing with Polish flora and fauna and a large amount of mud.

We set off at a brisk pace to the hospice in Skoczów 50km away, arriving to everyone's surprise exactly on time. We ate our second meal of the day (excellent sandwiches and cake), and toured the building that is in the process of being transformed into a wonderful home for 20 patients. Tomek and Marek presented the hospice with two brand new oxygen concentrators, and all our cyclists received cuddly toys as a memento. We also heard the fabulous news that Dominika, a teenager our riders visited at her home a few years ago and serenaded through the window, has beaten cancer and is now back at school.

We were joined by Asia from the Chorzów hospice, a veteran of the ride, and we rode on to Bielsko - some of us so speedily that we magically appeared at the designated meeting point first without ever passing the group in front (thanks to some creative ideas from the Garmin). We visited the brand new residential hospice - we've been coming here for four years and it's been amazing to see it go from a hole in the ground to a modern hospice that will house up to 28 patients, opening in November this year. Marianna and Dan handed over two oxygen concentrators, while the rest of us made light work of our third meal of the day (tea and cake).

The strenuous 100m stroll to our next hospice was clearly enough to work up an appetite as we were soon devouring a selection of delicious sandwiches and cake (meal number four). St Kamil's hospice cares for patients in their own homes, and is the hospice that inspired the Alina Foundation. Meeting their dedicated team of volunteers is always a pleasure and a special part of our ride. Iza and Monika presented the hospice with an oxygen concentrator, a bed and a mattress, and all our riders received beautiful hand-painted gingerbreads, made by Ela, one of the hospice volunteers.

From Bielsko we cruised 15km to Szczyrk, making a mess of the front steps of our high class hotel as we lounged around in smelly bike clothes and had our recovery beers / classy raspberry sorbet (Phil). At this point we received the sad news of the ride's first casualty - our trusty ATS Transport van had been diagnosed with something complicated and had to stay at the mechanic's overnight. Luckily we found a knight in a shining van - Sławek, who has ridden with us in the past, came to the rescue and delivered our bags. 

Clearly four meals a day just isn't enough, so we headed out to a local Karczma and devoured vast amounts for  amounts of food and equally vast amounts of Miodula, a local specialty and a mere 40% alcohol. At bottle number seven we were down to six riders still standing. The author's last recollection of the night is of Dan and Phil, his American 'interpreter', attempting to win a $100 bet and persuade a rather serious looking table of diners to dance. For some reason even their best ever performance of counting to five in Polish generated only confusion and the response "I do not like that".

Dzisiaj rano niektórzy (Dan) opłakiwali następne wyjście Anglii z Europy, a inni (prawie wszyscy oprócz Dana) świętowali wygraną tych których nikt nie obstawiał (Islandia, 2:0 w Euro 2016, dla tych, którzy nie śledzą ważnych światowych wydarzeń). A jako p.s. do wczorajszego bloga, dowiedzieliśmy się, że Iza i Monika przyjechały do hotelu spóźnione, bo podziwiały z bliska lokalną florę i faunę czyli jecha​ły na skróty przez błoto.

W szybkim tempie pokonaliśmy 50km do hospicjum w Skoczowie i zaskoczyliśmy wszystkich przyjazdem dokładnie na czas. Zjedliśmy drugi posiłek dnia (wspaniałe kanapki i ciasto) i zwiedziliśmy budynek, który jest w trakcie przebudowy w niesamowity dom dla 20 pacjentów. Tomek i Marek przekazali hospicjum dwa nowe koncentratory tlenu, a wszyscy kolarze otrzymali misiaki na pamiątkę. Dowiedzieliśmy się również, że Dominika, nastolatka którą kilka lat temu kolarze odwiedzili w domu i zaśpiewali  serenadę pod jej oknem, pokonała nowotwór i wróciła do szkoły.

Dołączyła do nas Asia z Hospicjum w Chorzowie i pojechaliśmy dalej do Bielska - niektórzy tak szybko, że magicznie pojawiliśmy się przed grupą z przodu, mimo tego, że koło nich nie przejechaliśmy (dzięki oryginalnym pomysłom nawigacji). Odwiedziliśmy nowiutkie hospicjum stacjonarne - przyjeżdżamy tu już od czterech lat i wspaniale było zobaczyć przemianę z dziury w ziemi w nowoczesne hospicjum dla 28 pacjentów, które zostanie otwarte w listopadzie. Marianna i Dan przekazali dwa koncentratory tlenu i zjedliśmy trzeci posiłek dnia (herbata i ciastka).

Wymagający stu metrowy spacerek do następnego hospicjum wyraźnie wystarczył aby zgłodnieć bo już niedługo wcinaliśmy smaczne kanapki i ciasto (posiłek numer cztery). Domowe Hospicjum św. Kamila to hospicjum, które było inspiracją Fundacji Babci Aliny. Spotkanie z tą oddaną grupą  wolontariuszy to zawsze przyjemność i szczególna część rajdu. Iza i Monika przekazały koncentrator tlenu, łóżko i materac, a kolarze otrzymali piękne pierniczki z Reksiem, ręcznie dekorowane przez wolontariuszkę Elę. 

Z Bielska śmignęliśmy 15 km do Szczyrku,  gdzie w brudnych ciuchach rowerowych rozłożyliśmy się na  schodach prowadzących do naszego luksusowego hotelu i popijaliśmy  piwo z malinowymi lodami (Phil). W tym czasie otrzymaliśmy smutną wiadomość o pierwszej ofierze naszego rajdu - nasz wierny wóz ATS Transport dostał poważną diagnozę i musiał spędzić noc u mechanika. Na szczęście uratował nas Sławek, uczestnik poprzednich rajdów, który przywiózł nasze  bagaże.

Najwyraźniej cztery posiłki dziennie nie wystarczają, więc poszliśmy do lokalnej karczmy gdzie pochłonęliśmy ogromne ilości jedzenia i równie ogromne ilości Mioduli, specjalności lokalnej o  40% zawartości alkoholu. Do siódmej butelki zostało już tylko sześciu kolarzy. Ostatnie wspomnienie  autora tego blogu to Dan i Phil, jego amerykański tłumacz, którzy założyli się o 100 dolarów, że mogą namówić poważne towarzystwo przy stoliku w hotelowej restauracji  do tańca. Nie wiadomo czemu, ale nawet ich najlepszy pokaz liczenia do pięciu po polsku wykrzesał tylko zdziwienie i komentarz "Nie lubię tego".

Fuelled by a primarily pork product-based breakfast (despite there being no pigs to be seen anywhere in Poland – apparently they prefer an indoor lifestyle), we departed in two groups from Głuchołazy. Some of us set off promptly at 8am, while others were allowed an extra hour of faff, with a planned departure of 9am. However, this second group featured the members of the team who believe that deadlines are merely suggestions, so we departed at a much less prompt 9:04.

We crossed the Polish-Czech border several times over the course of the day (Team Cycle Poland are big fans of freedom of movement in the EU), the first occasion being just after the start. The pleasant change in the state of the tarmac at the border was unfortunately somewhat overshadowed by the big climb looming ahead.

We were nevertheless rewarded for our efforts by a lovely descent, which only kept on going, as the predicted second big climb of the day mysteriously failed to materialise. Things eventually flattened out, and after knocking off some solid kilometres, and complimenting some lovely Czech road workers on their wonderful road surfaces, we turned off, back to the Polish border.  Inevitably, this was onto a pothole-ridden, muddy road. Gritting our teeth and making the best of a mediocre situation by pretending this was Paris-Roubaix, we powered through to lunch, where the groups reconvened.

We had the restaurant/wedding venue all to ourselves, and astonished the staff with the sheer volume of food that 15 hungry cyclists can get through in a very short space of time – they were so shocked that they seemingly had second thoughts on allowing Phil his pierogi, which were whisked away almost instantly after being placed in front of him.
​
From lunch, it was a mere 33km blast to tonight’s hotel, where we arrived ahead of schedule (for once) thanks to a phenomenal pace set by the Diesels. Thankfully this also meant that we arrived ahead of the rain, ready to settle down for an evening of recovery beverages and some very important football (as well as the England match later on).

Not since the Farage family woke up Thursday morning to find the most pro-EU parts of Britain deluged by water has a group of people been so happy to see rain. Following yesterday's Sahara-like conditions, where even watching a football match outside under a huge sun-umbrella was a battle against looming heatstroke, this morning's light drizzle was  greeted with glee by Cycle Poland's 2016 intake.

The day started with a particularly challenging 50km climb, which, had it not been for the beautiful luscious rain, the oh so cold rain lashing against our grateful faces, would have made those of us who put "more hills" on the 2015 feedback form question our sanity.

As the morning wore on the rain increased in intensity and by lunchtime it had become a full scale storm. The sun,  sweat, sunburn and exhaustion of day one had  become a distant memory.

The rain was no longer a welcome travel companion.

Drenched, we stopped at a traditional Polish restaurant in Lądek Zdrój, to load up with the highly effective soup and pierogi combo - had Lance Armstrong known about its performance-enhancing qualities he'd still have his Tour de France titles. Excellent food served without the hint of a smile.

After lunch the weather calmed down and we started an immediate ascent to the Czech border. Following the customary border-crossing photoshoot we descended into the Czech Republic. At the first bend in the road we were greeted by a wrecked car and the sight of our driver Marek standing hands-on-hips with a suspiciously innocent "it weren't me guv" look on his face. Marek claims the accident happened hours before but we have our suspicions...
​
We cycled through the Czech Republic for about 40km taking in more beautiful scenery, including an incredible poppy field, and enjoying two further car wrecks, proving that Brexit shockwaves have not only caused a banana shortage in the Skleps of Poland but has also induced a temporary inability in the Czechs to drive.

A few kilometres on from car wreck number three, we re-entered Poland and arrived in Glucholazy and our stop for the night - a 130 year old riverside hotel that, magnificently, serves tinned peanuts. 

Deszcz w  rano ucieszył nas co najmniej tak jak rodzinę Farage w czwartek rano, gdy  stwierdziła, że najbardziej prounijne części Wielkiej Brytanii znalazły sie pod wodą. Po wczorajszej pustynnej pogodzie, kiedy nawet oglądanie meczu piłki nożnej pod ogromnym parasolem była walką z udarem słonecznym, drużyna rajdu Przez Polskę dla Polskich hospicjów powitałą dzisiejszą mżawkę poranną z wielką radością.

Dzień zaczął się szcególnie ambitnym 50 km podjazdem - gdyby nie piękny, cudowny deszcz, ten wspaniały zimny deszcz smagający nas w twarz, ci z nas, którzy chcieli "Więcej górek" na sondażu po poprzednim rajdzie mogli być podejrzani o problemy ze zdrowiem psychicznym.

Kiedy minął poranek deszcz się nasilił, a do lunchu lało jak z cebra. Słońce, pot, opalenizna i znój dnia poprzedniego odeszły w niepamięć.

Kompletnie przemoczeni zatrzymaliśmy się w tradycyjnej polskiej restauracji w Lądku Zdroju aby wciągnąć przepyszną zupę i zestaw pierogów - gdyby Lance Armstrong wiedział o ich wspomagającym działaniu, wciąż miałby swoje tytuły mistrza Tour de France. Jedzenie było wspaniałe za to obsługa ponura.

Po lunchu wypogodziło się, a my znależliśmy się po czeskiej stronie granicy. Oczywiście porobiliśmy zdjęcia przy słupkach granicznych. Na pierwszym zakręcie ujrzeliśmy wypadek samochodowy  i naszego kierowcę Marka z niewinną miną "to nie ja". Marek twierdził, że wypadek miał miejsce dużo wcześniej, ale kto to wie ...

W Czechach przejechaliśmy jakieś 40km w pięknych okolicznościach przyrody, obok pola maków, oraz dwóch innych wypadków samochodowych. Czy to może Brexit tak zadziałał na wszystkich?

Kilka kilometrów za trzecim wypadkiem. w Głuchołazach,  wjechaliśmy z powrotem do Polski, a tu czekał na nas nocleg w 130 letnim hotelu nad rzeką. Po kolacji raczliśmy się piwem i słonymi paluszkami!

There's only one really apt word to describe the first day of this year's Cycle Poland. Hot.

Getting off the plane at midnight felt like arriving in the Caribbean -we were a tad surprised no palm trees had sprouted on the streets of Wrocław. The morning was equally toasty, and most of us had broken a sweat by 7am as we competed with a herd of Spanish tourists over breakfast - they just didn't seem to understand that a cyclist can eat 10 pieces of toast, two pancakes, a doughnut, sausage, cheese and salad, and then consider it totally reasonable to go back for seconds.

A huge thanks to FA Engineered Nutrition and Vitarade for supplying us with bags full of energy powder, bars, gels and other treats - enough calories to get any cyclist through months of cycling, never mind a mere 1000km!

Bike assembly went smoothly, though Dan did try to cunningly steal Janusz' pedals by taking them out of a box labelled Janusz and attaching them to his own bike - but he folded quickly under intense interrogation ("Dan, are those my pedals?" "Oh yes, sorry about that.")

We rode through the pretty streets of Wrocław, European Capital of Culture 2016, past gothic apartment buildings and over bridges linking just some of its 12 islands, to meet with the team from the Wrocław home care children's hospice. We learnt a little bit about the amazing work of this dedicated team , which supports children with terminal illnesses so they can stay at home with their families. Gabryś and Paweł officially handed over baby food and nutrients, enough to supply the hospice's young patients with food for over two months.

After a commemorative photo we were ready to go, onwards and (1115m) upwards! It was a tough 65km to lunch, in sweltering heat and blazing sunshine, and probably only the three pm kick off for Poland's Euro 2016 game against Switzerland kept up the pace as the temperature gradually cranked up from ‘pleasantly warm 25-ish’ to ‘it’s 37 degrees and I can’t tell if I’m actually on fire’ throughout the day. Amazingly Marek managed to find a pub that not only served ice cold water, but was also showing the game on a large TV on a shady patio.
​
Eventually, well-fed and ecstatic at the result (5-4 on penalties), we began our climbing in earnest, reaching the foothills of the Sudety mountains, which featured a long plod up to 700m. Thankfully, we were rewarded for our efforts with stunning views and a fast descent, winding beautifully through the rolling hills (albeit along some remarkably ‘rustic’ roads) to our hotel in Polanica Zdrόj, where we found dinner, a much-needed cold shower, and bed.

Pierwszy dzień tegorocznego rajdu "Przez Polskę dla polskich hospicjów"można opisać jednym słowem. Gorący.

Wysiadając z samolotu o północy, czuliśmy się jak na Wyspach Karaibskich - byliśmy trochę zdziwieni, że palmy nie wyrosły wzdłuż ulic Wrocławia. Rano było podobnie cieplutko i większośc nas zaczęła się pocić przed godziną siódmą podczas walki ze stadem hiszpańskich turystów, którzy jakoś nie mogli zrozumieć że przeciętny kolarz może spokojnie zjeść 10 kromek, dwa naleśniki, pączka, kiełbasę, ser i sałatkę i uważać, że to całkiem normalne wracać po dokładkę.

Wielki dzięki dla firmy FA i Vitarade, a w szczególności dla Pana Tadeusza Zarębskiego, za dostarczenie pudeł pełnych odżywek, batoników, żelków i innych smaczności - dosyć kalorii aby jeździć na rowerze przez miesące, a nie tylko 1000km!

Składanie rowerów poszło gładko, mimo tego, że Dan próbował ukraść pedały Janusza przez wyciągnięcie je z pudła opisanego "Janusz" i zamontowanie do własnego roweru - ale szybko przyznał się pod intensywnym przesłuchaniem ("Dan, czy to są moje pedały?" "O tak, bardzo przepraszam.")

Przejechaliśmy przez piękne uliczki Wrocławia, Europejskiej Stolicy Kultury 2016, obok gotyckich kamienic i przez mosty łączace kilka z dwunastu wysp wrocławskich, aby spotkać się z ekipą Wrocławskiego Hospicjum dla Dzieci. Dowiedzieliśmy się trochę o niesamowitej działalności tej oddanej drużyny, która wspiera nieuleczalnie chore dzieci aby mogły przbywać w domu z rodziną. Gabryś i Paweł oficjalnie przekazali hospicjum odżywki , które zapewnia młodym podopiecznym hospicjum ponad 2 miesiące zapasu żywieniowego.

​Po pamiątkowym zdjęciu, byliśmy gotowi wyjechać dalej - i 1115m w górę! 65 km do przerwy obiadowej było trudne, w duszącym cieple i pieczącym słońcy. Prawdopodobnie to tylko start meczu Polska - Szwajcaria o godz 15:00 zapewnił, że utrzymaliśmy tempo mimo tego, że podczas dnia temperatura stopniowo wzrosła od przyjemnego ciepła 25 stopni, do "jest 37 stopni i nie wiem czy się przypadkiem nie palę". Na szczéście Markowi udało się znaleźć pub, który nie tylko podawał wodę z lodem, ale także pokzazywał mecz na dużym telewizorze na patio w cieniu.  

​W końcu, dobrze najedzeni i uszczęśliwieni wynikiem (5-4 w rzutach karnych), zaczęliśmy porządną wspinaczkę, w tym siedemset metrową harówkę docierając do pogórza Sudetów. Na szczęście w nagrodę dostaliśmy piękne widoki i szybciutki zjazd drogą (czasami w zaskakująco kiepskim stanie) wijącą się przez piękne pagórki  do naszego hotelu w Polanicy Zdrój, gdzie czekał na nas obiad, bardzo mile widziany zimny przysznic i łóżko.